Hiya!

In eerste instantie was het vannacht wat warm in de kamer, de verwarming stond namelijk vol aan. Dus verwarming uit en raam open, en we hebben verbazingwekkend goed geslapen. Met een geweldig uitzicht op de rivier de Tay smaakte het ontbijt net iets beter. Het Kenmore hotel is goed, het ontbijt middelmatig. Toch was het genoeg om ons te vullen en na het afrekenen gaan we de auto weer in. Nou ja, vlak voordat we weg rijden rent Ewout nog even terug, om de kamersleutel nou mee te nemen is ook weer zo wat.

Vandaag is een dag van oude liefdes waar we graag nog een keer terug wilden komen. De route leidt ons over de standaard weg naar Pitlochry, vanwaar we een klein stukje onbekende route nemen. Een van de redenen dat we hier nogmaals naar toe wilden is vanwege de bergpas langs twee skigebieden, met de toepasselijke naam “Devil’s Elbow”. Vorig jaar kwamen we hier per toeval terecht en fotografeerden we er een standing stone met een bijzonder gedicht. Niet wetende dat de pas zo mooi was, reden we hem twee keer, vanuit beide richtingen. Toen al vonden we de route voor herhaling vatbaar en vandaag was die herhaling.

Het weer was wat grauw en op het eerste gedeelte van de pas hing zelfs redelijk dichte mist. Het gaf het geheel een mysterieuze sfeer, wat de ervaring een extra tintje gaf. Na het eerste deel van de pas stopten we in Braemar, voor koffie en een pitstop bij de lokale super voor de lunch. De koffie was straf en het dorp overspoeld door een tourbus vol Duitsers. Niet dat dat nou zo erg is, ware het niet dat we die tourbus zo’n drie keer hebben ingehaald op de weg naar Braemar toe. De gekochte lunch werd genuttigd bij eerder genoemde standing stone, genietend van het uitzicht, met regen zachtjes tikkend op het glazen dak. Ja, het is Schotland en ja, hier regent het af en toe. Op die manier komt het land zo groen. En wat er nu valt, valt morgen niet. Daarbij voelt het een beetje als voor de eerste keer romantisch kamperen.

De regen blijft een beetje vallen terwijl we de rest van de pas afrijden. We tuffen door tot aan Tomintoul en buigen dan af de kleine weggetjes op. Dwars door Speyside en langs meer distileerderijen dan je kan tellen. De één een enorme tourist trap, de ander niet meer dan een stokerij met een bijgebouwtje. We blijven ons verbazen over de uitzichten, en blijven opletten op de kleine weggetjes met weinig zicht. Plan voor het laatste deel van de dag is om naar de Cairn Gorm toe te rijden, de berg waar het hele gebied naar vernoemd is. In de winter een zeer populair skigebied, in de (na)zomer vooral populair onder wandelaars. Stevig klimmend kunnen we tot aan de ingang van de stoeltjeslift komen, waar een bijna lege parkeerplaats op ons wacht. Het uitzicht, niet alleen op de berg maar ook op de strath aan de voet is schitterend. Die paar druppels regen deren ons niets.

Terwijl Ewout nog een mooi watervalletje op de foto wil gaan zetten, haalt hij nog een kleine stunt uit. Lopend op de trap naar beneden wil hij de dop weer op de lens (van de camera, red.) zetten, maar laat deze vallen. Uiteraard door de spijlen van de trap, op de donkere aarde eronder. Het kost wat zoeken, maar gelukkig vinden we de dop wel weer terug. We zakken de berg weer af en nemen nog wat foto’s van de oever van het loch, dit keer met uitzicht óp de berg.

Beiden zijn we moe aan het worden. Dat is ook te merken als we niet veel later een close encounter hebben met een nogal groot uitgevallen truck volgeladen met boomstammen. Het scheelt niet veel, maar we komen er zonder kleerscheuren vanaf. Tijd om naar het hotel te gaan en een drankje te doen.

Overigens is ons hotel de tweede liefde waar we naar toe gaan vandaag. We hebben er tijdens onze vorige twee reizen gegeten, maar nooit geslapen. Het eten is er altijd goed, de sfeer is gezellig en dus wilden we er dit keer ook slapen. The Glen Hotel in Newtonmore is nog niet echt vol als we aankomen, maar dat duurt niet lang. Het is goed dat we bij aankomst een tafel hebben gereserveerd. Het eten is nogmaals fantastisch, Ewout is in de zevende hemel met zijn black pudding and poached egg als voorgerecht en ondergetekende heel blij met de keuze om dit keer wel de sticky toffee pudding als dessert te bestellen. We ploffen allebei zowat, maar dat was het waard.

Nu nog een laatste kop thee en de route voor morgen bepalen en dan gaan we lekker slapen. Even duimen dat morgen de regen snel ophoudt, maar dat komt vast wel goed.

See ye later!