Voor deze ochtend hadden we besloten om iets uit te slapen, dus zaten we wat later aan het ontbijt dan gebruikelijk. Het bed was het beste wat we tot nu toe tegen waren gekomen, dus we hebben goed geslapen. Het ontbijt zelf viel wat tegen, iets minder smaakvol en genereus dan dat we gewend waren. Tel daarbij op dat de eigenaresse van de B&B wat afstandelijk bleef maar ondanks dat continu vroeg of alles in orde was en dan krijg je de minste B&B ervaring tot nu toe. Niet dat het niet in orde was, maar het voelde meer als een privé-hotel dan als een bed & breakfast.

Zodoende dus weer snel de spullen ingeladen en op naar Dunster. De weg leidde via Abbotsham, Westward Ho! (ja, inclusief het uitroepteken), Appledore en Bideford naar Barnstaple. Vanaf daar probeerden we zoveel mogelijk de kust te volgen. Bij Croyde kreeg Ewout de uitdaging om via Woolacombe naar Ilfrecombe te rijden zonder navigatie of kaart. Daarbij mocht hij ook geen genummerde wegen gebruiken, enkel de kleine binnendoorweggetjes.

Dit ging op zich goed, het was niet altijd de meest logische route volgens de kaart, maar met relatief weinig omrijden kwamen we waar we wilden zijn. Onderweg hadden we nog wel wat moeite met tegenliggers: een Engelse mevrouw had dusdanig moeite met achteruitrijden naar een passeerplek dat de man erachter het nodig vond om, tijdens het passeren, hierover tegen ons zijn beklag te doen. Zijn letterlijke woorden waren: “It (oftewel de mevrouw) shouldn’t be driving!”. Toch grappig om te weten dat jouw rijvaardigheden als buitenlander beter gewaardeerd worden dan die van een Engelse zelf.

Na een pauze in het zeer drukke en toeristische Ilfrecombe reden we verder langs de kust. De mooiste vergezichten volgen elkaar op en na een enerverende rit bergaf kwamen we in Lynmouth aan. Omdat het toch wel tijd werd om te gaan lunchen parkeerden we de auto in mogelijkerwijs het langste parkeerterrein van de wereld, of in ieder geval het Verenigd Koninkrijk. Als lunch besloten we tot Fish & Chips, of in het geval van ondergetekende Chicken & Chips. We werden helaas wel enigszins gestoord door een meeuw die achter ons bleef paraderen totdat wij onze maaltijd op hadden. Uiteindelijk kreeg hij niks en konden wij met een volle maag de weg weer op.

Gezien we aan de rand van het Exmoor National Park zaten besloten we hier kris-kras doorheen te rijden. Exmoor is helaas minder indrukwekkend dan Dartmoor, maar dat neemt niet weg dat de stukken over de hei en zeker de route door de vallei van de Exe niet de moeite waard waren. Onderweg werden we ook nog een paar keer bezig gehouden door het lokale wild. Zo besloot een tweetal schapen elkaar te tonen wie er de baas was. Echter wel voor onze neus en na een keer koppen tegen elkaar wachtten ze rustig af totdat wij gepasseerd waren. Wij er voorbij en prompt gingen ze verder.

Even verderop in de Exe-vallei kregen we een waarschuwing voor fazanten op de weg. Nu krijgen we zo’n waarschuwing over wild op de weg wel vaker, maar deze sloeg echt ergens op. Nog geen tweehonderd meter na het bord was de volledige A396 bezet door fazanten. Met enige moeite konden we er omheen manouvreren zonder gelijk ons avondeten aan te rijden.

Niet veel later kwamen we in Dunster aan. Vandaag helaas geen echte B&B, maar meer een hotel. Dus maar snel naar buiten voor een korte wandeling door het dorp. Het dorp is eigenlijk niet groot genoeg voor een echte wandeling, maar het was even lekker om de benen te strekken en de eetlust op te wekken. Aan het eind hiervan togen we de pub in en kregen we een van de grootste spare ribs ooit gezien. Wederom veel moeite gedaan om keurig ons bord leeg te eten, helaas is dat vanavond niet gelukt. Lekker was het wel!

We kruipen dus moe en voldaan ons bed in. Het is een beetje jammer dat het internet het niet doet op de kamers, maar dat kan worden opgelost door naar de lounge van het hotel te gaan. Morgen op bezoek naar Glastonbury, Wells en Cheddar Gorge, dus we gaan op tijd naar bed zodat we morgen weer op tijd eruit kunnen.

Cheers!