Vandaag alweer een heerlijk en rustig ontbijt in de serre van Pat en Allen. Na het ontbijt rustig nog even zitten kletsen en wat tips gekregen over de plekken waar we heen zouden gaan. Nog even spulletjes inpakken en weer op weg.
Dankzij de tips van Allen was het eerste punt op het programma Durdle Door. Over binnendoorwegen via Bournemouth, Poole en Wareham naar West Lulworth. Allen had ons al gewaarschuwd dat het een wat vreemde manier van aanrijden zou zijn, en dat klopte. Zodra je de bordjes volgt voor Durdle Door moet je over een campingterrein om pas daarna op de publieke parkeerplaats te komen, waarvandaan je naar de kust kan lopen. En ook de tweede waarschuwing klopte. Vanaf de parkeerplaats kun je de Door niet zien, je moet het pad aflopen om bij dit mooie stukje Jurassic Coast te komen. Dat gegeven klinkt nog niet zo moeilijk, maar wat je moet weten is dat dit pad stijl naar beneden loopt met een gradatie tussen de 18 á 20%. Halverwege beginnen onze kuiten al te protesteren, en we moeten straks ook nog terug naar boven.
Eenmaal onderaan het pad is het uitzicht wel schitterend. Alhoewel we niet helemaal naar het strand zijn afgedaald is het zicht vanaf de laagste klif ook al indrukwekkend. Het water in Man ‘O War Bay, waar Durdle Door aan ligt, is heel erg helder en de locals gebruiken dit blijkbaar als regulier (kiezel)strand. Waarom je met je hele hebben en houden elke keer die afdaling en klim zou maken, terwijl er 10 mijl verderop een perfect zandstrand is, is ons ontgaan, maar druk is het er.
Iets verder doorgelopen krijgen we eindelijk zicht op de daadwerkelijke Door. Een ruige rots, waarin door de kracht van het water een gat geërodeerd is en die nu een deur vormt door de rots heen. Het is bijzonder om te zien dat water de kracht heeft om de ogenschijnlijk harde rots uit te slijpen tot het grote gat wat het nu is. Iets verder westelijk is nog een kleine versie van de Door te zien, namelijk Bats Head met daarin een kleine deur genaamd Bats Hole. We hebben een aardig tijdje alleen maar op het gras gezeten en het uitzicht in ons opgenomen.
Onbewust waren we ons vast ook aan het voorbereiden op de weg terug. Je moet vooral niet te veel bezig zijn met hoe stijl het pad wel niet is, en vooral gewoon genieten van het mooie uitzicht en dan ben je best wel weer snel boven. We zijn een paar keer even gestopt om weer even terug op adem te komen, maar dat mag geen naam hebben.
Eenmaal terug bij de auto een route bepaald om de rest van de omgeving te verkennen. Ewout besloot zoals gewoonlijk de kruip door – sluip door routes te nemen maar het leverde wel een mooie trip op. Vanaf East Lulworth tot aan de Isle of Purbeck rijd je tussen militaire oefenterreinen door, waar je ook gewaarschuwd wordt voor tanks op de weg en het plotselinge geluid van geweervuur. Niet dat wij er last van gehad hebben, maar het is toch een vreemde gewaarwording. Eenmaal op het hoogste punt heb je een schitterend weids uitzicht over de kust en het achterland. Heerlijk om daar even gewoon te staan en te staren.
Iets verder doorgereden werd het verkeer wat drukker, en stond er een stuk voor ons ineens een auto stil midden op de weg. Terwijl wij ons afvragen waar dat nu weer op slaat krijgen we antwoord op onze vraag. Recht boven de weg zien wij Corfe Castle boven ons uittorenen, mooier dan dit kun je er waarschijnlijk niet op aanrijden. We zetten onze auto kort stil achter de andere auto en kijken onze ogen uit terwijl we wat foto’s maken. Corfe Castle is feitelijk niet veel meer dan wat buitenmuren, en alhoewel erg mooi om vanaf afstand te zien, het niet waard om weer een parkeerplek te zoeken en een roteind naar boven te moeten lopen. We rijden verder en komen via kleine weggetjes uit bij Swanage.
Snel bij de Co-op lunch gehaald en nu op zoek naar een mooie plek om diezelfde lunch op te eten. Helaas begint bij ons beiden onze blaas te protesteren en de komende twee uur zijn we bezig geweest om dorpskernen door te rijden, te keren en te zoeken naar een toilet. We komen zelfs bijna op de ferry van Studland naar Bournemouth terecht, maar gelukkig hadden we dat op tijd door. Uiteindelijk op het schiereiland Arne, middenin het Stoborough Heath Nature Reserve, vinden we een publiek toilet en kunnen we geheel opgelucht eindelijk aan onze lunch beginnen. Beetje laat, maar we hebben gelukkig tijd zat.
Via nog meer kleine weggetjes en vreemde kleine dorpjes kwamen we weer terug uit in het New Forest. Nog tijd genoeg om even op safari te gaan. Zodra je het New Forest binnen rijdt word je gewaarschuwd voor loslopend wild en dat zijn we dan ook veelvuldig tegen gekomen. Een groepje paarden of een hele kudde, rustig knabbelend aan de berm van de weg, maar wel vanaf de weg. En de beste dieren hebben elk recht om er te zijn, dus de bezoeker moet zich maar aanpassen. Soms is het voorzichtig er omheen rijden, soms is het wachten tot ze overgestoken zijn. Eenmaal werden we geseind door een tegenligger, en in eerste instantie begrepen we het gebaar niet. Tot we twee bochten verder bijna tegen een redelijk grote kudde koeien aanreden. Stoïcijns herkauwend, of gewoon rustig midden op de weg zittend. Het is een vreemde ervaring, maar wel een hele leuke.
Inmiddels gingen we richting etenstijd en we besloten rustig aan naar New Milton terug te rijden en daar een pub uit te zoeken. Bij de Rydal Arms hebben we wederom weer veel en goed gegeten, de innerlijke mens is weer geheel tevreden gesteld deze dag.
Bij thuiskomst bij de B&B nog even gezellig gekletst met Pat, Allen, hun zoon en zijn vrouw. Maar morgen gaan we helaas op weg naar een nieuwe locatie, en het is best een behoorlijke rit. Lekker naar bed en morgen nog een keer genieten van het heerlijke ontbijt van Pat.
Cheers!
Geef een antwoord