Een redelijk vroege dag vandaag. Niet alleen vanwege de planning maar ook dankzij de stroomstoring. Het personeel had besloten alle lichten aan te laten, mocht de stroom het weer doen, was er duidelijk bewijs. Helaas gebeurde dit rond half een ’s nachts, waardoor iedereen op een punt wakker is geworden door een helverlichte kamer. Ach, de stroom doet het in ieder geval weer. We werden om negen uur in het park verwacht voor een game drive dus er werd om kwart voor acht ontbeten. Ons jongste familielid moest even op de tijd gewezen worden maar uiteindelijk hadden we iedereen aan tafel. Jammer genoeg had de chef besloten een dag rustig aan te doen. Pas om tien voor half negen werden de eerste warme ontbijten uitgeserveerd, wat tot haasten en te laat komen resulteerde. Blijkbaar had Lourence dit ingecalculeerd want we waren keurig om negen uur bij Addo. We werden in een grote jeep geladen met nog wat andere toeristen en daar gingen we het park al in. Ze hebben in Addo een grote verscheidenheid aan dieren, maar de meest zichtbare zijn de olifanten. Logisch ook gezien de naam.

We begonnen met wat kleiners, een aantal kudu’s en rood hartebeesten. Vooral de kudu is een wat verlegen dier en is moeilijk vast te leggen doordat hij vrij snel de bosjes induikt. De hartebeesten hadden wat minder moeite met ons en bleven vrij rustig staan. We vervolgden met een aantal zebra’s, vaak samen gezien met een antilopesoort. Het is een goede overeenkomst, doordat de ene soort goed ziet en de ander goed hoort. Zodra er gevaar dreigt waarschuwen en helpen ze elkaar.

Een stuk doorgereden stuitten we op de eerste olifanten. Een kleine groep dames, met wat jonge dieren erbij. Ze trokken zich weinig van ons aan en we konden ze vrij makkelijk observeren. Blijkbaar was de gids ergens van op de hoogte want we reden vrij snel weer door. Aangekomen bij een waterpoel begrepen we dit direct. Een stuk of dertig olifanten stonden vrij dicht bij elkaar en dronken water of aten wat. Zowel voor als achter de jeep staken er nog meer olifanten over, we wisten niet waar we moesten kijken. Van zeer klein tot best groot, alles stond om ons heen. We hebben van dichtbij kunnen zien hoe babyolifantjes beschermd werden en hoe adolescente mannetjes elkaar ‘bevechten’ voor de lol. Er bleven maar dieren bijkomen en we zagen ons praktisch omringd met olifanten. Terwijl iedereen vrolijk foto’s maakte en de gids wat vertelde gebeurde er wat in onze ooghoek. Zelfs de gids ontbrak zijn verhaal, de grootste mannelijke olifant kwam aangesjokt. De naam zijn we kwijt, maar de gids wist ons te vertellen dat hij de grootste slagtanden van alle olifanten in het park had. Wat een magnifiek beest om te zien. Rustig sjokte hij door de kudde heen terwijl de gids ons vertelde dat hij vorig jaar zijn broer gedood heeft. Blijkbaar gebruiken ze de slagtanden om elkaar te steken, tot de een de ander raakt op een vitale plek. Broer ‘gaatjies’ werd ‘veel gaatjies’ en heeft de aanval niet overleefd. Het totaal aan olifanten zal aan het eind rond de vijftig hebben gelegen, maar om ze bij elkaar te zien is indrukwekkender dan het werkelijke aantal.

Langzaam reden we weer verder tot een van de overige toeristen een schildpad zag. Deze Leopard Tortoise had weinig zin in ons, hij kroop vrij snel richting bush. Onze gids stapte uit om te checken welk geslacht het was. Rustig opgetild werd snel geconstateerd dat het een mannetje was. Eenmaal weer op de grond rende hij bijna de bush weer in. Wel een erg grappig beest om te zien.

We werden verder doorgereden maar op wat vogels na kwamen we niets nieuws meer tegen wat we nog niet gezien hadden. Aan de ene kant wellicht jammer, maar de ervaring van de olifanten was er niet minder om.

Terug bij het beginkamp werd er even koffie gedronken en wat geshopt. Praktisch de laatste dag en een goed moment om van de overtollige randen af te komen. Zuid-Afrikaans geld is leuk, maar we hebben er thuis zo weinig aan. Na de koffie terug in onze eigen bus en nogmaals het park in. Weer kudu’s, hartebeesten en en zebra’s, uiteraard weer olifanten, maar dit keer ook wrattenzwijnen. Gelukkig zitten we in een bus, want moeders had kleintjes bij zich. Veilig achter glas kun je je haast niet voorstellen dat die schattige kleine zwijntjes later gevaarlijk worden. De zon stond inmiddels redelijk hoog, wat ook betekende dat onze kansen klein werden. Dieren zijn het minst actief in de middag omdat het simpelweg te heet wordt. Na nog een paar olifanten bevonden we ons in de file. Ja u leest het goed, midden in Addo in de file. Blijkbaar stonden er iets verder olifanten op de weg die niet voor of achteruit gingen. In eerste instantie wilde Lourence er voorzichtig heen om ze af te schrikken met het geluid van de diesel. Dat plan ging niet door doordat een bezoeker had besloten dat het zielig was. Hij parkeerde zijn auto dwars op de weg en liet niemand door. Na een gefaalde poging besloten we maar om te keren, er wachtte immers lunch op ons. Weer vlakbij de ingang van het park konden we zien dat de rest nog steeds in de file stond. Je hebt gekken..

Het was erg druk in het restaurant maar de service was vrij snel. Geen half uur wachten op eten, en het was nog zeer smaakvol ook. Inmiddels waren de wolken ook opengebroken en was het weer een lekkere temperatuur.

Na de game drive(s) hadden we een rustige middag vrij. Nog even ontspannen, koffers klaarzetten en meer van dat soort. Niet helemaal ons laatste diner in Zuid-Afrika, maar wel die met de reisgids en chauffeur, dus die waren uitgenodigd voor het diner. Acht gangen proefmenu, maar het was zeer smaakvol. Ook Lourence en Nikki hadden complimenten over voor de chef. Er werd door Oma namens iedereen nog een dankwoord gesproken naar de begeleiding toe, en door Ivo een naar Oma.

Na al het eten is iedereen best moe, tijd voor ons bed. Môre ga ons naar die lughawe toe, môre ga ons naar huis. Helaas maar aan alles komt een eind. Nog een volle dag in dit prachtige land, dan helaas de winter weer in. Maar voor nu eerst lekker slapen. Tot môre!