Vandaag hadden we een rustige dag. Vanaf half acht werd er ontbeten, om negen uur vertrokken we. Dit keer weer met een aparte gids ging de reis naar de township van Graaff Reinet, Umasizakhe. Onze gids Nieco komt zelf uit de township, en zou ons er door gidsen. Het dorp bestaat uit 40.000 inwoners, Umasizakhe heeft er daarvan 20.000. Eenmaal binnen valt gelijk op dat alle huizen erg verschillend zijn. Sommige nog golfplaten, vele in allerlei vormen en kleuren. Nieco legde ons uit dat de regering erg achterloopt met de behuizingsprojecten, vandaar nog de golfplaten. Die mensen wachten soms al zeven jaar op een stenen huisje. De mensen die wel een stenen huisje hebben, verbouwen dat zodra ze kunnen. Er zitten ruime en mooi gestileerde huizen tussen, compleet met veranda. Veel mensen die een baan in de stad hebben, komen terug naar de township om het huis van hun ouders op te knappen en ze op die manier te bedanken.

Terwijl de bus nog wat verder reed werden we begroet en toegezwaaid door jonge kinderen. Het is wel een beetje de vraag wie er naar wie kijkt. Iets verderop werden we afgezet en zouden we gaan wandelen om het gevoel van de township te krijgen. In het begin voelt het wat vreemd om als toerist door een township geleid te worden. Maar door de vrolijk zwaaiende kinderen en de begroetingen wordt het snel minder. Jammer voor ons begon het inmiddels te miezeren, wat het toch best fris maakt. Helaas betekende dat ook dat de meeste mensen binnen zaten, waardoor Umasizakhe een wat lege indruk maakte. Toch moet ik toegeven dat door het wandelen het heel anders is dan als je er doorheen rijdt. Je ziet de armoede, maar ook dat mensen toch wel gelukkig zijn en er het beste van proberen te maken. Zo ook Emily, die al sinds jaar en dag koffie serveert aan toeristen. We worden hartelijk ontvangen in een redelijk huisje, terwijl ze de laatste voorbereidingen treft voor roosterkoek. Een soort brood, gebakken boven hete kolen en best een hele kunst om te maken. Ook wel door Emily toeristenbroodjes genoemd, gezien ze ze daar speciaal voor maakt.

Eenmaal voorzien van koffie/thee en een broodje vertelt ze wat over zichzelf. Vooral het gedeelte over haar zoon maakt indruk. Hij is omgekomen door een auto-ongeluk en dankzij het koffiehandeltje met de toeristen kon ze de begrafenis betalen. Bijzonder is wel dat Oma hier heel wat jaren geleden ook was. Toentertijd zat ze op de bedrand, nu is het huisje bijna twee keer zo groot met heel wat stoelen. Een mooi bewijs dat hoe simpel ook, het bedrijfje goed werkt. Inmiddels zijn haar overige kinderen het huis uit, hebben banen in de stad en zijn de kleinkinderen bij oma voor de vakantie. De roosterkoeken waren ook heerlijk. En dankzij de warmte in het huisje waren we weer redelijk opgedroogd. Na de drankjes en de uitleg werden we zeer hartelijk gegroet en uitgezwaaid terwijl we wegreden.

Even verfrissen in de hotelkamer en rustig wandelen naar het restaurant voor de lunch. Een schattig klein restaurantje waar ze ook verschillende soorten snoep verkochten. Een Italiaans geïnspireerde lunch maar erg lekker. De middag was voor vrije besteding en werd door iedereen anders ingevuld. Het dorp in, wat hangen of wat slapen, in willekeurige volgorde. Door de jongens werd er ’s middags ook even gevoetbald en gefrisbeed. Het diner werd pas om acht uur geserveerd, maar de tijd vrij was wel even prettig.

Onze chef had weer een heerlijk avondmaal bereid en het was lastig kiezen uit de keuzes die hij stelde. Zeker wat betreft het toetje werd er een levendige ruilhandel opgestart aan tafel. Wat betreft het eten is het jammer dat we morgen weer doorreizen.

Na het eten werden we door chef Gordon uitgenodigd om mee te gaan naar de New Years function in de gentlemansclub in het dorp. Een oude sociëteit die inmiddels open was voor vrouwen, maar wel members only. Als gasten van Gordon konden we mee. Het overgrote deel van de familie besloot mee te gaan, ondergetekende en Ewout niet. Toch nog steeds niet zo lekker verkozen wij een vroege nacht boven een feestje. We zullen nog geen half uur gezeten hebben toen de eersten al terug kwamen. De ervaring was niet goed bevallen, er werd gesproken over een vervelende vibe. Dronken blanke mannen, geweren aan de muur, zwart personeel en foto’s van de apartheidstijd waren niet echt een leuke partyplaats. Er werd besloten om bij Roderic te zitten tot twaalf uur, er was champagne gekocht dus er kon in ieder geval geproost worden. Eenmaal gezeten kwam ook de rest van de familie binnendruppelen en nog voor twaalven was de hele groep weer bij elkaar. Roderic ontpopte zich als uitstekende gastheer en voorzag iedereen van een glas. Gezamenlijk aftellen en daarna gelukkig nieuwjaar wensen was het vervolg. Er waren zelfs sterretjes meegenomen dus ook het vuurwerk hoefden we niet helemaal te missen. Het blijft een wat vreemde ervaring, oud en nieuw aan de andere kant van de wereld maar met wat planning is er toch iets bijzonders van gemaakt. Nu toch wel naar bed, morgen op tijd weer op. Om negen uur start onze reis naar Knysna en dat is nog best een rit. Een gelukkig nieuwjaar aan allen en tot môre!