Buon Giorno!

Vandaag besloot oma een rustdag te nemen van het drukke programma, dus wij gingen er met z’n tweeën op uit. In eerste instantie was de planning Florence, maar dat leek ons toch wel erg druk en toeristisch. Het werd Volterra, een dorpje hoog gelegen, met steile straatjes en redelijk toeristisch. Zodra we de auto instapten besloot Ewout de sportstand van de Guilietta uit te proberen. Oftewel, we vlogen over de weg naar beneden. We hadden een leuke route uitgekozen die veel te zien moest bieden. Dat was ook zeker waar.

We kwamen voor een tweede keer langs San Gimignano en dit keer lukte het om de foto te maken die we wilden. Nu kun je vanaf deze plaats vrij snel naar Volterra, maar dat is uiteraard niet leuk. Wij namen de lange route, welke zelfs nog een stukje langer werd gezien we verkeerd reden. Italianen en bewegwijzering… Maar alle tijd en via deze route kwamen we er ook. Het was ook nog een mooie route dus geen probleem.

Zoals wij op Volterra afreden kom je langs een zeer bijzonder, maar totaal onbekend plaatsje. Eigenlijk bestaat het plaatsje ook niet meer. Net buiten Volterra is namelijk Le Balze. Ooit een dorpje, maar door een aardverschuiving totaal de diepte in gestort. Wat overgebleven is, is een loodrechte wand en een gapend gat. Zeer indrukwekkend en een beetje griezelig. Daarna doorgereden naar Volterra en het viel ons op dat het hier helemaal niet zo druk was. Zonder moeite vonden we een parkeerplek in de garage vlakbij het centrum.

Vrijwel meteen stonden we op de Piazza del Priori. Weer een zeer mooi plein met mooie façades. Ewout spotte een leeg tafeltje op een terras waar wij dan ook gingen zitten. Heerlijk in de zon en uitgebreid de tijd om om ons heen te kijken. De pizza’s waren weer heerlijk, en ook de koffie was geweldig. Via het ANWB-boekje wisten we dat er hier een oud Romeins theater was wat we allebei graag wilden zien. Na de heerlijk rustige lunch gingen we op weg. Bij de lokale VVV een kaart gehaald en lopen maar. Degene die gezegd heeft dat Volterra steile wegen heeft moet Montepulciano of San Gimignano maar eens bezoeken. Dan lijkt Volterra Nederland wel, zo vlak.

Via een aantal straten kwamen we bij de stadsmuur. Volgens de kaart moesten we die een stukje volgen: zo gezegd zo gedaan. Rechts van ons was een hoog muurtje en dat leek interessant. Dat was het ook zeker. We keken naar beneden en onder ons lag het theater. Schitterend uitzicht van boven met een adembenemend panorama waar zelfs in de verte de Apennijnen met eeuwige sneeuw te zien waren. Nadat foto’s uit alle hoeken genomen waren liepen we verder. Via een aantal achteraf straatjes kwamen we aan de andere kant van het dorp. Ook daar weer een schitterend uitkijkpunt. Gelijk met de wandeling de Duomo van Volterra nog gezien maar er zijn hier zo veel kerken dat we besloten niet naar binnen te gaan.

Via de hoofdstraat liepen we terug richting auto. Zelfs op de valreep nog wat souvenirs gekocht. Eenmaal weer in de auto een route terug bepaald. Lekker binnendoor met mooie vergezichten en heerlijk steile en krappe bergweggetjes. Een paar keer twijfelen of we de goede afslag namen, maar weer blijken we een goed team. Op een van de plaatsen waar we even rustten werden we verrast. Drie grote witte honden kwamen de heuvel af en keken om zich heen. Geen eigenaar te zien. De roedel bekeek ons niet eens en liep vol zelfvertrouwen via de weg de helling af. Verbaasd keken wij het aan. Hoorden ze een auto liepen ze de berm in en wachtten ze keurig. Nooit eerder zo iets gezien. Blijkbaar zijn niet alleen Italianen vreemd, zelfs hun huisdieren doen er aan mee. Ach, moet kunnen toch? Nu maar lekker slapen voor onze dag morgen, de laatste al helaas. Bestemming: Siena. Hopelijk is het weer zulk mooi weer, we zullen in ieder geval een hoop mooie dingen zien! Ciao!