Salve, salve!

Gelukkig was het vanmorgen weer prachtig weer zodra we opstonden. De planning liep wat uit doordat we de avond tevoren net iets te lang waren blijven zitten. Gezien we alle tijd hebben was het geen probleem. Na het wat late ontbijt brak de tijd aan om de auto in te stappen en op weg te gaan naar onze bestemming. Gezien het vandaag festa della liberazione is, besloten we vandaag niet naar Siena te gaan; zoeken naar een parkeerplek en over hoofden lopen zagen we niet zitten. Dus vandaag naar San Gimignano, het meest van afstand gefotografeerde dorp.

Het wordt ook wel het Manhattan van Toscane genoemd. Het kleine middeleeuwse stadje wordt namelijk gedomineerd door 14 torens van rond de 50 meter hoog. Vroeger waren het er maar liefst 72, dan moet bijna elke straathoek wel een toren gehad hebben. Het aangezicht van het dorp is inderdaad prachtig, de verkeersdrukte wat minder. Als het hier al zo druk was… We waren blij met onze beslissing. Het duurde even maar toen hadden we een parkeerplek. Alleen weer een steile weg omhoog maar daar raken we bijna aan gewend. Bijna dan.

Eenmaal boven ga je door de poort in de stadsmuur, wat gelijk een indrukwekkende winkelstraat bood. Uiteraard vol met toeristische winkeltjes maar dat heeft ook wel weer wat. Doorgelopen kwamen we op het centrale plein, waar maar weer eens duidelijk werd dat dit nog steeds de ontmoetingsplek voor de Italianen is. Nadat we wat rondgekeken hadden besloten om ergens te gaan lunchen. Toch gek dat je tien stappen voorbij het centrale plein heerlijk rustig op een terras kunt zitten. Weer smaakten de pizza’s en salade prima, en het “gezellige” gezin naast ons bood wat entertainment.

Er werd besloten dat we de rest van het stadje nog zouden bekijken. De winkelstraat weer in en meelopen met de stroom. Hellend naar beneden, wat straks ook weer omhoog betekende. Aangekomen bij de stadspoort aan deze kant een mooie doorkijk naar het Toscaanse landschap. Een stuk langs de stadsmuur,een steil weggetje en tunneltje bracht ons naar een parkje. Een stukje het park ingelopen, (je raadt het vast, redelijk steil omhoog) bleek het de weg naar het oude fort. Uiteraard weer met een fikse helling. Ewout wilde graag naar boven, dat was geen probleem. Wij parkeerden onszelf op een bankje en waren meer dan bereid even rustig te wachten totdat Ewout terug was. We zien de foto’s wel, maar nog meer hellingen en dalingen konden onze benen niet echt verdragen. Gezeten tussen de olijfbomen luisterend naar het concert van de vogels was het wachten allerminst vervelend.

Snel was Ewout weer terug en vervolgden wij onze tour door het stadje. Mooie doorkijken en niet-toeristische steegjes tot we weer terug waren bij het centrale plein. Eigenlijk wilden we nu toch wel graag de gelato gaan proberen. Maar een rij van 30 man was ons te veel. Morgen nog een dag hoor! Rustig vervolgden wij dan ook de weg terug met de rest van de busladingen toeristen. Terug de auto in en een mooie binnendoorroute bepaald. Even een rondje van de zaak op de rotonde, maar we lieten wel de bussen en andere toeristen achter. De route terug was weer schitterend, hulde aan Ewout dat hij het elke keer weer goed weet uit te kiezen. Ergens rond 6 uur waren we weer in ons huisje. Even de tijd om de benen rust te geven en ook de rest van ons lichaam. Om acht uur werden we verwacht in het restaurant en ook dat was allemaal weer prima in orde. Waarschijnlijk slapen we vanavond allemaal als een roos, we zijn alle drie bekaf. Morgen weer een nieuw avontuur.

Buona Sera!