Het verslag wordt wat laat, dat weten we al. Helaas hebben we geen internetverbinding op de boot en via de telefoon is een beetje prijzig. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Vanmorgen hadden we een redelijk ontbijt, maar het is wel een hotel waar we naartoe terug zouden willen. Erg aardige mensen en een hele goede service. Goede bedden ook, we hebben heerlijk geslapen. Afgezien van het feit dat we nu twee weken lang in een kamer met tapijt hebben geslapen en dat voor ons beiden een probleem is.

Maar terug naar het hotel. Zodra wij binnenkwamen, arriveerde er ook een buslading Duitsers, wat voor het personeel nogal een drukte opleverde. Wij waren meer dat bereid om even de stilte na de storm af te wachten, wat door de dienstdoende serveerster positief werd opgevat. Ze was in voor een praatje en dat maakte het erg gezellig. Toen we ’s morgens de route vroegen kregen we deze zelfs van de eigenaresse van het hotel die ook gelijk nog vroeg naar onze reis. Juist die dingen maken de ervaring zo bijzonder.

De route die we hadden gekregen bleek te kloppen, dus al snel zaten we op de goede weg. Ewout had uitgevonden dat we weer een Tesco op de route zouden tegenkomen waar we ook konden tanken dus dat zou de eerste halte worden. Eenmaal in Uddingston bleek de Tesco met tankstation, alleen een Tesco-tankstation. Beetje jammer. Wel getankt maar nog zonder lunch zetten we de reis voort. We namen de M74 naar Carlisle om het eerste deel van de reis snel te laten verlopen. Inmiddels waren we er ook achter dat we toch echt een lekkende radiateur in de auto hadden, dus het werd creatief rijden om de motor op een redelijke temperatuur te houden. Laten we zo zeggen, het geeft een nieuwe dimensie aan je reis. Vrij snel voor mijn gevoel waren we bij Carlisle, maar misschien had dat iets te maken met het achter de bus hangen. Om de motor op redelijke temperatuur te houden besloot ik in de slipstream van een tourbus te gaan hangen, zodat ik op stukken naar beneden gewoon de koppeling in kon trappen, om zo de motor weer wat te koelen. We besloten bij een grote rustplaats te stoppen voor koffie, en toevalligerwijs besloot de tourbus hetzelfde. Ik vraag me af wat de chauffeur gedacht moet hebben. Die gekke Nederlandse auto die maar achter hem bleef zitten en ook nog eens dezelfde afslag nam. Ach.

Na de koffie de weg weer op, nu met Ewout aan het stuur. Ongeveer een minuut nog op de M74, vervolgens het B-weggetje op om naar de Muur van Hadrianus te rijden. Eenmaal op de goede route bleven we borden tegenkomen met ‘road closed’ maar waar die weg dan afgesloten was, daar kwamen we niet achter. Eenmaal vlak bij de muur zag ik ineens een bordje ‘diverted traffic’ en pas na de bocht bleek daar dus de route afgesloten. Nog maar eens keren en achter dat bordje aan. Nog steeds mogen die borden wel eens eerder aangegeven staan. We reden door en al gauw werd de Muur van Hadrianus aangegeven en konden we hem door de regendruppels heen zien. Eenmaal dichterbij bleek het niet veel meer te zijn dan een muurtje waarmee ze hier schapenweides afzetten. Mede door het slechte weer besloten we door te rijden naar Newcastle.

Eenmaal in de buurt van Newcastle moesten we nog wel lunch hebben, en ook wat voor ’s avonds op de boot moest nog geregeld worden. Gelukkig is er net buiten Newcastle, in Kingspark Centre een 24h Tesco, waar we nog wel een uurtje konden struinen en de boodschappen in konden slaan. Het is het beste te vergelijken met een grote Carrefour. Van alle gemakken voorzien en heerlijk om al die producten te bekijken. Een beetje jaloers werden we wel, gezien ze er een hoop producten hebben die wij thuis niet kunnen krijgen. Bijna besloten we maar in de Tesco te gaan wonen. Zeker is wel dat ik de volgende keer een budget mee neem voor boodschappen die we thuis niet kunnen krijgen. We hebben er inderdaad ongeveer een uur over gedaan om de hele winkel te bekijken en we kwamen buiten met alle boodschappen, maar inmiddels zonder ponden. Allemaal uitgegeven en niets meer te wisselen. Goed gedaan vonden we zelf.

We besloten eerst naar de bootterminal te rijden en dan daar te lunchen. Gezien het veel op de heenreis zou lijken wisten we dat we toch nog wel een tijdje in de wachtrij zouden staan. We waren de controle zo door en daarna alle tijd om te lunchen inderdaad. Het leek er op dat het niet erg druk zou zijn op de boot. Niet veel langer dan drie kwartier later kregen we een seintje dat we door moesten rijden. Nog een controle van paspoorten en boardingkaartjes en we mochten in de rij voor het schip. Ook dit ging erg snel en om 4 uur zaten we aan boord. Een stuk sneller en efficiënter dan in Nederland! Na onze spullen te hebben gedropt op de kamer lekker op het dek naar buiten kijken. Al snel kwamen we in gesprek met een Schot die zo te merken al een glaasje op had. Nu we wat verder in de avond zijn, hebben we inmiddels een vermoeden dat er een hele buslading met Engelsen/Schotten aan boord is, die een feestje/bruiloft vieren. Het resultaat is een hoop dronken Engelsen, die erg druk en luidruchtig door de boot heen zwalken. Waarbij het ene meisje een nog kortere jurk aan heeft dan de ander, wat dan weer gecompenseerd wordt met de hoeveelheid make-up. Het begrip Essex-girl wordt ons hier ineens duidelijk.

Het diner bestond uit broodjes bockworst, het is weer eens wat anders om die koud te eten maar het was een prima maaltijd. De zee is een stuk ruwer dan op de heenreis helaas, wat betekent dat het schip alle kanten op beweegt. Gezien we allebei nogal vatbaar zijn voor zeeziekte, hebben we bij het service center maar zeeziekte-tabletten gehaald. Die worden hier gelukkig gratis afgegeven als blijkt dat je geen ernstige ziektes hebt. Fijn dat die service er is op het schip. Dankzij de tabletjes voelen we ons allebei wat beter, al zullen we het nooit erg leuk gaan vinden. De Noordzee oversteken op een ferry is leuk, maar de zee is ons wat te heftig. Volgende keer maar anders, of een hut met zeezicht. Want dat is het gekke, zodra je het water en de horizon kan zien, voel je je instant beter. Ach, het is een goede les voor ons.

Helaas zijn we aan het einde gekomen van onze reis, maar zeker is dat we terug willen naar het land. Al met al is de ervaring zeer positief geweest. We hebben het zeer zeker naar ons zin gehad en dat lag ook een deel aan de mensen. We hebben allebei onze favorieten, en plekken die we vaker willen bezoeken. Vanaf nu kunnen we dagdromen over het moment dat we terug gaan naar dit mooie en vriendelijke land. We hebben het uitgezwaaid maar niet vaarwel gezegd. Voor nu is het wel vaarwel voor de reisverslagen, maar gezien de positieve reacties zullen we het met de volgende reis zeker weer doen als het lukt. Nu gaan wij lekker slapen, tegen de tijd dat iedereen dit leest zijn we al in Nederland maar toch; welterusten!