Tweede dag in kamer Rannoch. Weer een heerlijk Schots ontbijt genoten, al zullen we morgen vragen of ze de porties toch maar wat kleiner kunnen houden. Het is zeker lekker, maar het is zo zonde om van alles weg te gooien. Al zitten we wel vol tot een uur of 1. Tijdens het ontbijt hadden we al besloten om vandaag in Stirling te gaan kijken. Volgens het ANWB-boekje moest er een mooi kasteel zijn, een leuk centrum en wat andere bezienswaardigheden. Op naar Stirling dus.

Inmiddels zijn we goed genoeg aan de wegen gewend om op dezelfde snelheid over de wegen te vliegen als de locals. Al levert het af en toe nog spannende momenten op, gezien de bestuurder aan de blinde kant van de weg zit. Extra spannend voor de passagier dus. Maar ach, wat is een vakantie zonder 100% op je partner moeten vertrouwen om een bocht door te komen.

Stirling is een mooie plaats, en zeker om er op af te rijden. Net als in Edinburgh ligt de stad onderaan het kasteel, wat boven de streek uittorent. De weg naar het kasteel is op zijn minst uitdagend te noemen, gezien een groot deel steil omhoog loopt, de straten erg nauw zijn, en de tourbussen elkaar verdringen om omhoog te komen. Soms zijn die Schotten maar vreemd met hun manieren van wegen aanleggen.

Eenmaal boven bij het kasteel een vreselijk mooi uitzicht, met zicht op de Ochil Hills. Helaas kregen we weer een bevestiging van de hoge entreeprijzen. Stirling Castle is maar liefst £13,- entree, zelfs onze barman in Dalgair House vindt het vreselijk veel geld. Dan maar het stadje in, kunnen we gelijk een kop koffie scoren. Want dat kunnen Schotten helaas niet, de koffie is geen aanrader. Daarom drinken we allebei inmiddels bij het ontbijt thee. (waarvan ondergetekende met melk, ja ja, goed geïntregeerd inmiddels.) Gek als ik inmiddels ben, geloofde ik Ewout al weer. ‘Zo ver naar beneden is het echt niet.’ Achteraf bekeken, het was een gemiddelde van 12,5%, met sommige stukken nog wel steiler. Halverwege zijn we maar even gestopt omdat onze benen het niet helemaal vol hielde. Tsja, Nederlandse heuvels gewend..
Beneden een wat slappe bak koffie gedronken, en een aantal winkeltjes ingelopen. Een ding is zeker, de boeken zijn hier absoluut niet duur. Mooi klein Schots kookboekje gekocht en daarna hadden we het ook wel weer gezien. We besloten een mooie plek op te zoeken om daar te gaan lunchen. Helaas betekende dat, we de steile weg weer terug omhoog moesten. Het duurde even maar de berg verloor van ons doorzettingsvermogen. Geweldig ritje terug naar beneden gehad met de auto, want die tourbussen moeten toch ook een keertje terug.

Terwijl we terugreden richting ‘ons’ dorpje, zagen we een mooi kasteeltje en avontuurlijk als we zijn, probeerden we er te komen. Dat moest dan Doune Castle zijn. Probeerden is de correcte term, want eenmaal bijna terug in Stirling, bleek dat we er straal voorbij waren gereden. Terug zoals we gekomen waren dus. En ja, daar stond inderdaad een bordje in de berm maar de bocht was zelfs voor pro-coureur Ewout te krap. Ofwel de bocht was zodanig krap dat we twee keer moesten steken om de weg in te komen. Het bleek een enorm klein kasteel met geen mens in de buurt. Dan maar richting Trossachs trail, maar dat voerde ons terug naar Callander. Goed, dan lunchen we daar. Mooi parkeerplaatsje bij een natuurgebiedje, stokbrood gevuld met ham en kaas, en eindelijk een goed smakende lunch.

Nu we toch terug zijn in het dorp, lopen we hier nog wel even rond. Het ene winkeltje waar we even wilde kijken, bleek de openingstijden van de rest niet aan te houden en was dus gesloten. Beetje jammer. Al bleek in het infocenter ook een souvenirshop te zitten.

Inmiddels was het laat genoeg geworden om de pub weer in te duiken. De barman herinnerde ons, dus drinken bestellen was niet meer nodig. De dag er voor hadden we al besloten om weer in de Waverly te eten, dus nu was het alleen wachten tot 6 uur. Ons was de tip gegeven om daar vooral de steak pie te proberen en die tip hebben we braaf opgevolgd. En wat waren we daar blij om. Ondanks de Schotse portie, beiden ons bordje leeg omdat het zo verschrikkelijk lekker was. Luisteren naar de locals is hier een prima idee. Al zijn we er beiden toch al over eens dat de mensen hier enorm aardig zijn en altijd in zijn voor een praatje.

Na het eten nog een drankje in de pub waar we slapen en dat is een avond vol gezelligheid. De bingo is bezig terwijl we binnenkomen en we horen de meest rare getallen voorbij komen. Iedereen heeft het prima naar zijn zin en ook wij worden uitgenodigd om mee te doen. We bedanken vriendelijk (wij proberen immers om nog een beetje jong te blijven) maar kijken wel onze ogen uit. Wat betreft de gezelligheid zullen we de Dalgair nog gaan missen.

Morgen trekken we weer verder, dit keer door de poort naar de Hooglanden richting Newtonmore. Benieuwd wat we morgen meemaken? Duim dan mee dat we morgen weer internet hebben, dan schrijven wij weer een leuk stukje 🙂