Hiya!

Uiteraard werd het gisteravond later dan gepland voor iedereen, maar toch werden we er door Katie voor twaalven uitgezet. En om negen uur zat iedereen weer fris en fruitig aan het ontbijt. Met een volle buik moesten we dan toch helaas afscheid nemen van Katie en haar staf, maar met de belofte dat we volgend jaar weer terugkomen. Katie’s oplossing was dat we gewoon op Minginish gingen wonen, maar dat lijkt mij commercieel minder handig voor haar.

Stop 1 op de route naar Newtonmore was de boekwinkel in Portree. Blaze, een van de honden van Steve die we gisteren hebben gezien, speelt de hoofdrol in een jeugdboek, dus die moesten we even meenemen. Stop 2 was de lekkere koffie bij Cafe Sia in Broadford, en met een supermarktbezoek tussendoor was het al na enen voordat we eindelijk Skye Bridge over gingen. Snel langs Eilean Donan en door het altijd mooie Glen Shiel, waar we wederom de kudde wilde geiten misliepen. Op de weg naar Invergarry waren we nèt te laat voor pizza-lunch. Iemand had een pizza-oven achterin zijn pickup truck gemaakt, maar die begonnen al met inpakken toen wij stopten.

Dus door naar Invergarry zelf, maar daar was niks te vinden. Ook in de Great Glen kwamen we niks tegen, totdat we bij Spean Bridge een restaurant zagen bij de Spean Bridge Woolen Mill. Het woord restaurant bleek wat overdreven. Het had de uitstraling van een bedrijfskantine van een slecht lopende verzekeraar met dito aanbod: soep of een saucijzenbroodje. Gezien het tijdstip en het feit dat we vanavond toch wel voldoende gingen eten werd het het saucijzenbroodje, maar ondanks twee keer de prijs was het nog niet eens half de kwaliteit van de broodjes van MacKenzie’s op Skye.

Verder op weg door Glen Spean besloot ondergetekende opeens de weg af te duiken omdat ik “Glen Roy Ice Age Landscape” zag staan. Een paar mijl, wat veeroosters en een aantal haarspeldbochten verder kwamen we inderdaad bij een mooi uitkijkpunt in Glen Roy waar we goed konden zien hoe deze glen tijdens en na de ijstijd was gevormd. Terug op de weg was het een eenvoudig ritje langs de River Spean naar de River Spey, en dus ook Newtonmore.

In het hotel besloten we eerst wat rust te pakken alvorens ons aan het diner te wagen. Het bar-gedeelte heeft tijdens de pandemie een make-over ondergaan, maar het eten en de vriendelijkheid van het personeel was nog als vanouds. We hebben ons het laten smaken, en na een paar korte gesprekjes met de eigenaars (de herbergier zelf had ons een paar dagen geleden nog gezien bij de mislukte lunchpoging) werden we er helaas uitgezet wegens gebrek aan animo. Het is duidelijk dat het hotel wat te lijden heeft gehad onder de pandemie, en door personeelsgebrek moeten ze de deuren van de bar helaas wat vroeger sluiten. Hopelijk pakt het tijdens het hoogseizoen weer wat op, want het zou zonde zijn om zo’n plek verloren te zien gaan. Morgen gaan we een poging doen Rannoch Moor van een andere kant te bekijken, hopelijk zit het weer dan weer een beetje mee.

Haste ye back!