Dag 7

Hiya!

Na een prima nachtrust op een héérlijk kingsize bed (oftewel, een normaal bed voor Nederlandse begrippen) is het tijd voor ons eerste ontbijt bij Katie. Dat betekent dus volgepropt de weg op. Als goede gasten hebben we een cadeautje meegenomen: Nederlandse regen. Nu regent het op Skye al meer dan genoeg, maar vandaag hadden we een echte ouderwetsche Neederlandsche miezerregen die maar niet ophield.

Het eerste doel van vandaag was de schaapsleerlooierij van Skye Skyns, gelegen op het schiereiland Waternish. Ze maken hier nog op een ouderwetse manier schapenvellen, en sinds ons vorige bezoek aan Skye wilden we hier al langs, gezien het meer dan comfortabele schapenvelletje wat op onze kamer lag. Na het een en ander gekocht te hebben (naast een schapenvel onder andere een platte pet voor ondergetekende) werden we door een medewerker ingewijd in de traditie van het leerlooien. De looierij op Skye is één van de twee nog opererende in het Verenigd Koninkrijk, de andere staat in Devon. Het proces is deels gemotoriseerd, het oudste apparaat gaat al zo’n 120 jaar mee, maar veel wordt nog met de hand gedaan.

Om het bezoek aan Waternish af te sluiten genoten we nog van een kopje koffie in de yurt, om vervolgens op weg te gaan richting de andere distilleerderij op Skye: Torabhaigh (spreek uit: To-ra-vaig). Onderweg haalden we nog even lunch bij de Coop in Portree, maar helaas bleek de distilleerderij al gesloten. Jammer, maar dat kan gebeuren als je de openingstijden niet van tevoren checkt. Dus dan maar een rondje over het schiereiland Sleat. Het weggetje is nogal bochtig en heuvelachtig, maar geeft wel mooie uitzichten, voor zover we door de regen kunnen zien.

Op de terugweg naar Portnalong blijkt dat het regenen niet echt is afgenomen en rijden we in colonne achter een camper aan, totdat we bij Sligachan de hoofdweg verlaten, wat er voor zorgt dat onze banden flink worden getest door alle potholes in de weg. Aangekomen bij het hotel begeven we ons naar de lounge voor een drankje en een gesprek met een net aangekomen Engelsman, die eventjes een paar Munros gaat baggen. Even later komt de vader van het Amerikaanse gezin zich er ook nog tegenaan bemoeien, maar al snel mogen we aan tafel.

Het blijkt DRUK in de bar, en Katie en Mary vliegen overal langs om iedereen van dienst te zijn, en onze Amerikaanse vrienden worden door local Duncan lastig gevallen, tot het punt dat hij er gezellig bij komt zitten. Iets wat papa Pensacola niet zo tof vindt. Wij komen ondertussen te veel persoonlijke informatie over Katie te weten, en aan het eind van de avond blijven we nog even hangen met Katie, Johnny en de overige staf. Het wordt iets later dan gepland (met iets meer whisky dan gepland), en vooral Katie ging het lastig krijgen, gezien onze Munroist om half 7 aan het ontbijt wilde zitten.

Dag 8

Aan het ontbijt blijkt Katie de nacht prima overleefd te hebben (volgens ons doet ze dit vaker), en na weer een veel te volle maag togen we richting Portree voor het verplichte souvenir-shoppen. Terwijl we staan te wachten totdat de eigenaresse van de sweet shop haar lunch heeft besteld aan de overkant, besluit ik om na vier eerdere bezoekjes eindelijk de plichtmatige foto te maken van de haven van Portree.

Volgeladen met souvenirs ga ik in de rij staan voor lunch bij de bakker, om deze later op te kunnen eten. De Nederlanders voor ons willen graag een dubbele expreszo (!!!), en zijn nogal traag met bestellen. Dit zorgt er echter niet voor dat we de tijd kunnen doden tot aan onze hoofdactiviteit voor vandaag. We besluiten dus om nog maar een rondje Trotternish te doen, maar dit keer ook de hele rondweg, en niet halverwege af te snijden.

We kwamen echter vast te zitten achter opeenvolgend een Duitse toerbus, een camper en een toerist. Dus kwamen we een paar minuten te laat bij de boogschietbaan aan. Steve (pseudoniem) vond dat echter geen probleem, en na een korte uitleg mochten we lekker gaan oefenen met boogschieten. Al snel bleek Chantal de betere van ons tweeën te zijn, en ze leek het eindspel ook te winnen totdat ik met een lucky shot de kaart in de roos recht in het midden raakte: een gelijkspel dus.

Daarna was het tijd voor luchtbuksschieten. Instructeur Melanie legde alles uit, en ondanks dat ik wat langer mocht oefenen bleek ook hier Chantal de betere, en ging ze er met de eer vandoor. En met drie punten meer was ze gedeeld topscorer geweest. Kortom: een hele gezellige en interessante dag, die werd afgesloten met wederom een erg lekker avondmaal en een laatste whisky. Dit keer gelukkig wat minder druk, dus we sluiten wat vroeger af dan gisteren. Morgen (helaas) naar de volgende stop, maar zolang Katie hier zit zullen we terug blijven komen.

Haste ye back!