Hiya!

Die hele dag rondrijden en shoppen was toch vermoeiender dan we dachten. We slapen de nacht heerlijk door en worden wakker met een grijze lucht en een enorme bak regen. Eerst maar ontbijt voordat we ons daar druk over gaan maken.

Ons tafeltje klinkt alsof er een vogeltje in vast zit en het is lekker warm in de zaal, maar het ontbijt smaakt er niet minder door. Ewout geniet van de haggis en black pudding, ikzelf doe het iets rustiger aan. Als onze buikjes vol zijn moeten we alleen nog even uitchecken en de sleutel inleveren (voordat het weer mis gaat) en dan de auto in.

Het is even haasten met de hoeveelheid water die naar beneden komt, maar gelukkig zitten we in de auto droog. De eerdere keren dat we het eerste stuk langs Loch Fyne hebben gereden was het een saai en vervelend stuk, vooral vanwege de vele auto’s op de route. Het is vandaag echter lekker rustig en het scheelt dat we het nu van de andere kant kunnen bekijken.

De eerste stop is in Tyndrum, waar we bij de Green Welly Stop een sanitaire stop en tankbeurt combineren. Het is een enorme tourist trap, maar de toiletten zijn schoon en gratis. Als de tank ook weer vol zit gaan we de weg weer op. We doen dit jaar alles tegen de klok in, zo ook Glen Coe. Eerst over het desolate Rannoch Moor, waar het voor de verandering een keer mooi weer is. Dit in tegenstelling tot in Glen Coe zelf. Het is druk met toeristen en tourbussen, maar dat is hier normaal. Bij die ene plarkeerplaats waar iedereen stopt, en wij dus ook, lijkt het redelijk weer te zijn. Ewout is ongeveer net klaar met het maken van wat foto’s als er een flinke bui over der berg heen komt en het weer keihard begint te regenen. Ewout is op tijd de auto wwer in, de Japanse toeristen naast ons hebben minder geluk.

Na de drukte van Glen Coe is het even lekker om in de wachtrij te staan voor de Corran Ferry. Voor ons staat een enorme tanker, en ook die gaat gewoon de ferry op. Wij mogen er wel eerder af, scheelt weer inhalen verderop. Het plan is om via Strontian (ja, het element Strontium is vernoemd naar dit plaatsje) te gaan lunchen bij The Highlander Café. Als we daar aan komen lijkt het erop dat het helaas al een tijdje gesloten is. Jammer, want die toastie was vorig jaar heel erg lekker.

Dan maar door naar Fort William, wat betekent dat we laat gaan lunchen. Om niet naar iets te hoeven zoeken besluiten we tot lunch en koffie bij de Costa. Al niet zó lekker, het zijn wel goede toasties. Na koffie en lunch snel even naar de supermarkt voor we aan ons laatste stuk rijden gaan beginnen. Ferry twee van de dag laten we schieten in verband met de tijd, het is vanaf hier nog best een stuk naar Skye. Het verkeer valt mee, we komen niet al te vaak vast te zitten achter een vrachtwagen, camper of buitenlandse toerist. Duidelijk is dat het een lange dag is geweest en we willen er nu wel zijn. Het laatste stuk over Skye is altijd net langer dan je denkt en de vele langzame rijders helpen niet.

Ons hotel in Portnalong ligt aan het einde van de wereld en dan nog een klein stukje verder. Net als vorig jaar denk ik, als we er bijna zijn, dat we verkeerd zijn gereden zijn, maar dan doemt het hotel op in de verte. Helaas dit keer geen mooie zonsondergang om ons te begroeten maar donkere wolken en harde wind. Eigenaresse Katie maakt er binnen wel een zonnetje van, ze begroet ons met enthousiasme en herkent ons gelijk. We hebben een schitterende kamer en nadat we onze spullen hebben gedropt gaan we ons verlekkeren aan het menu. Dit keer hebben we het vooruitzicht van vier keer hier eten en toch maakt dat de keuze niet makkelijker. Ewout waagt zich aan een voorgerecht en een hoofdgerecht, ik heb alleen de dessertkaart al gezien en weet dat ik een dessert wil. We zijn nog niet aan de porties gewend dus twee gangen is al proppen, maar oh wat smaakt het lekker. Het is absoluut geen straf dat we morgen weer moeten kiezen. Nu eerst nog een drankje doen en dan lekker slapen, met de hoop dat het weer morgen goed genoeg is om het eiland te gaan verkennen. Duim je mee?

Cheers!