Hiya!

Voor de laatste keer worden we wakker in Schotland en hebben we bij het opstaan zicht op een loch. Er hangen wat wolken, maar het lijkt redelijk oké qua weer. We kleden ons aan, pakken de auto in en gaan voor de laatste keer naar de ontbijtzaal. De dame van het huis is nogmaals onze serveerster en weet het meeste van onze bestelling nog. Zelfs de laatste keer smaakt het prima en sneller dan we willen is het tijd om af te rekenen en op weg te gaan.

Het eerste stuk moeten we weer langs de wegafsluitingen en langs Loch Lomond, en nogmaals is het weer niet al te best en zien we inmiddels bijna niets meer van de bergen om ons heen. Met deze wolken is het een vreselijk saai stuk en al het verkeer voor ons. We bereiken de rand van Glasgow en het is tijd om een supermarkt op te gaan zoeken voor de boodschappen die we mee willen nemen. De 24-uurs Asda wordt gevonden op een industrieterrein bij Paisley, en als we de boodschappen binnen hebben doen we iets wat we nooit meer willen doen. We gaan door de drive-thru van de Starbucks. Het is simpelweg de snelste manier om koffie te halen in deze contreien, maar liever doen we het nooit meer.

Eenmaal weer op de weg komen we erachter dat we rond Glasgow meer vertraging hebben gehad dan gedacht en misschien hebben we ons ergens verteld, maar op deze manier gaan we niet op tijd bij de boot zijn. We willen graag nog kort stoppen bij Gretna Green en we moeten ook nog lunchen voor we de ferry oprijden. Geholpen door het feit dat de route dodelijk saai is, nemen we de beslissing om van onze traditie af te wijken en de snelweg op te draaien. Door dat te doen creëren we tijd om bij Gretna te stoppen en take-out lunch te halen.

De route naar de snelweg wil in eerste instantie niet echt lukken doordat we vast zitten achter een vrachtwagen. Op het moment dat de frustratie eigenlijk niet leuk meer wordt, zie ik een klein gat en stuur Ewout er voorbij, Het wordt een redelijk spectaculaire inhaalmanoeuvre, net voor de bocht duiken we (ruim) voor de vrachtwagen. Misschien niet helemaal volgens de regels, maar bijna je stuur opeten van frustratie is ook niet goed.

De snelweg rijdt lekker door en is nog niet eens zo heel erg vervelend om te rijden. We rijden lekker door en bereiken Gretna Green. We zijn snel de auto uit, doen een sanitaire stop, kopen wat we nog willen kopen en halen een deur verder lunch ‘to go’. Dat was snel shoppen en dat moet je hier eigenlijk ook willen. Stiekem is het gewoon té toeristisch, maar ja, het is wel lekker makkelijk. Dan komt ook het onvermijdelijke moment dat we Schotland uitrijden en dat is toch altijd weer een ding. We weten dat we terugkomen, maar toch.

Nog een klein stukje snelweg en dan de snelste route via een A-weg. Daar komen we vast te zitten achter een autotransporter. Hij vervoert geen auto’s, maar dat maakt hem niet echt sneller. Weer voert frustratie de boventoon, vooral omdat de wagen gewoon te groot is om hem er op een vrij stuk naast te zetten. Daarbij zorgt dit voor vertraging en daar hebben we, plat gezegd, nu echt geen tijd voor. Dan wordt het goddank tweebaans en Ewout vliegt er nog net niet voorbij.

Ondertussen hou ik de reistijd via Google Maps bij, maar vooralsnog houden we dezelfde aankomsttijd. We kunnen uiterlijk om 16.15 inchecken en als we zo door kunnen rijden zijn we er om 15.50. Niet echt ruim en het zorgt ook voor een licht stressgevoel. Dan rijden we op de randwegen van Newcastle en alles staat hier zo heerlijk goed aangegeven. Dank de Europese Unie voor het afschaffen van de roamingkosten, daardoor zie ik net op tijd dat er voor ons een groot ongeluk gebeurt is en kan ik Ewout, weliswaar over het verdrijvingsvlak, een andere route opsturen.

Keurig op tijd en zoals aangegeven zijn we net iets over kwart voor vier bij de terminal, en we mogen bijna direct de boot op. We hadden onze tassen al voorbereid en zijn snel op onze kamer. Magisch staat nog geen 5 minuten later onze purser voor de deur en helpt ons om het diner te upgraden. Dat buffetrestaurant aan boord is leuk maar om de vakantie nou af te sluiten met het eten van bordkarton…

Als dat geregeld is klimmen we naar de Sky Bar voor een drankje, jawel, in de stralende middagzon. Op het moment dat de boot daadwerkelijk vertrekt stappen er drie pipers op het dek en beginnen, heel toepasselijk ‘Auld Lang Syne’ te spelen. Mooier kunnen we de afsluiting van deze reis niet voorstellen, met de zon op onze gezicht en het geluid van doedelzakken varen we de haven uit. Later blijkt dat het leden waren van een Duitse pipe-band uit Wuppertal. Toch mooi dat alles zo samen komt.

Vlak voor 8 uur Nederlandse tijd gaan we aan tafel en upgraden naar deze maaltijd is de beste beslissing van de reis. Het eten smaakt heerlijk en het is heerlijk rustig en relaxed. Onze Russische ober Piotr kan nog wat gastvrijheid leren maar vermakelijk is het wel. Goede leer voor de volgende keer, eten in het goede restaurant. Tjokvol begeven we ons een verdieping hoger en vermaken ons met de troubadour van dienst. Een Amerikaan uit Louisiana die eindelijk wél kan zingen. Wat hij op de ferry naar IJmuiden doet is ons een raadsel, maar het is een wereld van verschil met de vorige ‘zangers’.

Zodra dit verslag af is duiken we ons bed in, de reis heeft ons behoorlijk uitgeput en we hebben nu een uurtje minder door het tijdsverschil. Als morgen de wekker gaat kunnen we het platte land van Nederland al weer zien en dan rest ons alleen nog een klein stukje rijden naar huis. Waarschijnlijk beginnen we morgen al aan de planning van de trip voor volgend jaar, want dat we terug gaan staat al vast, nu de details nog. Het was dit keer weer een fantastische trip en Schotland heeft ons hart voor altijd in de handen. De natuur, de mensen, het lekkere eten. We hadden beiden nooit gedacht mensen te worden die elk jaar naar hetzelfde land op vakantie zouden gaan, maar soms wordt je verliefd. Gelukkig werden we allebei verliefd op hetzelfde land.

We hopen sommige mensen die we dit jaar hebben ontmoet volgend jaar terug te zien, net als sommige plaatsen. De lijst wordt langer en we hopen dat dat nooit ophoud. Schotland je was fantastisch en tot volgend jaar.

Alba gu bràth!