Hiya!

Het plan was om een beetje op tijd op te staan, maar dat is niet helemaal gelukt. Pas tegen tien uur zijn we klaar met ontbijten, deels te wijten aan moeheid, deels aan de file bij het ontbijt. Onze spullen voor de dag stonden al in de auto dus als ons eten op is en een laatste sanitaire stop gemaakt, gaan we de auto in.

Het plan voor vandaag begint met de wandeling naar de Fairy Pools. We weten niet precies hoe lang dat gaan duren dus we hebben de dag er in principe voor vrij gehouden. De route is druk vanwege alle toeristen die naar dezelfde plek toe proberen te komen. Het is maar een klein weggetje en vlak bij de parkeerplek wordt er ook nog aan de telefoonpalen gewerkt.

Het parkeerterrein is ons te duur, twee meter verder kunnen we in de berm staan voor niets. Het weer valt redelijk mee, het waait enigszins maar dat is geen probleem. Als we de auto uitstappen komt Ewout erachter dat de jassen nog keurig in de kast van het hotel hangen. Jammer maar helaas, als het gaat regenen hebben we de regenponcho’s nog. We kiezen het pad door het veen naar benden, dat lijkt ons handiger dan eerst weer een stuk terug omhoog naar het pad. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Zoals gezegd is bijna alle grond hier veen en het heeft de laatste dagen nogal geregend. Niet alleen is het behoorlijk steil naar beneden, het is ook nog eens ongelooflijk zompig. Binnen een paar meter zijn mijn schoenen al goed nat en mijn sokken zo mogelijk nog meer. Pech, terug omhoog is ook niet echt een optie. We ploegen door, stukje voor stukje, elke keer de beste en hopelijk meest droge route kiezend.

Tegen de tijd dat we weer op het verharde pad uitkomen kunnen we het kleine riviertje zien en de daadwerkelijke Fairy Pools zien we in de verte. De route vanaf het riviertje is verhard en vrijwel vlak, het ergste hebben we al gehad. Maar de Pools zelf halen we niet. Wat normaal een klein riviertje is, is vandaag door alle regen een behoorlijke stroom geworden. Normaal stap je door een paar centimeter water, nu heb je de keuze uit glibberige stenen met minstens 20 centimeter water of schoenen en sokken uit en door enkelhoog water. Nergens wordt het stroompje smal genoeg om er overheen te kunnen stappen en er is de extra complicatie dat je weer door het enorm zompige veen heen moet.

Overmacht van Moeder Natuur noemen we dit. We zien een aantal geoefende wandelaars de oversteek maken, maar durven het zelf niet goed aan. De rest van de route is redelijk goed begaanbaar, maar we moeten ook weer terug het stroompje over en dan de steile helling terug naar de auto. Ik ben bang dat ik met mijn nog herstellende knieën niet stabiel genoeg sta om de stenen over te stappen en als je bang bent gaat het juist mis. We maken de moeilijke beslissing om het risico niet te lopen en ons verlies te nemen. Deze gaat ook op het lijstje voor volgend jaar, en dan komen we nog meer voorbereid terug en gaan we de hele wandeling doen. Blijkbaar wil Schotland graag dat we nog een keer terug komen.

De trip is niet helemaal verloren, nu weten we in ieder geval hoe de route eruit ziet, wat het terrein is en welke problemen we tegen kunnen komen. Laten we het maar een verkenningstrip noemen. Het enige wat ons nu nog rest is de helling weer omhoog te klimmen en mijn natte schoenen en sokken uit doen. Die wandeling doen we rustig, om niets te forceren of erger te maken. Het is een hele klim, maar ik ben trots en blij dat dit op zijn minst wel gelukt is.

Heerlijk is het om bij de auto mijn natte zooi uit te kunnen doen en de voeten te warmen aan de verwarming in de auto. Nu hebben we alleen wel een hele dag over en weten niet wat we zullen doen.

Eerst rijden we de weg helemaal af tot aan zee, waarbij we bijna aan het eind tot stoppen worden gemaand. Niet omdat we iets verkeerd doen, maar de boer wil graag zijn kudde koeien even van het ene veld naar het andere sturen. Dus twee minuten later komt er een behoorlijke kudde nieuwsgierige koeien langs onze auto gehuppeld, ietwat aangespoord door de boer erachter. Dat maak je dan toch maar even mee. Eenmaal bij zee lopen we even het strand op en komen tot de conclusie dat het water behoorlijk koud is. We draaien de auto terug de weg op en besluiten richting Dunvegan te gaan voor een kop koffie.

Dunvegan halen we niet, we spotten al eerder een café annex boekwinkel annex kringloopwinkel waar we koffie gaan drinken. Heerlijk in de zon achter glas in een veel te diepe en comfortabele bank drinken we een uitstekende kop koffie. De tijd gaat ineens best hard en tegen de tijd dat we wel Dunvegan bereiken is het wel tijd voor lunch. In de oude school van het dorp zit een restaurant dat tot 3 uur lunch serveert. We arriveren om kwart voor 3 dus zijn net op tijd. Na een hele goede en stevige tosti staan we een half uur later weer buiten.

Als we voor sluitingstijd nog langs de distilleerderij willen moeten we inmiddels wel een beetje tempo maken. Terug de hoofdweg op en min of meer terug naar ons hotel. De Talisker Distillery ligt helemaal niet in Talisker maar in Carbost, maar een kniesoor die daar op let. Ewout scoort een mooie fles die je in Nederland niet snel zal vinden en stopt hem zorgvuldig in de auto.

Om de zonovergoten dag af te sluiten rijden we de laatste paar mijl naar het daadwerkelijke dorp Talisker, waar ze een mooie baai moeten hebben. Aan het einde van de doorgaande weg is het nog wel een stukje naar het strand en we zijn te moe om het te proberen. We gaan terug naar het hotel en gaan wat relaxen.

Tegen zes uur gaan we naar de bar en zijn we van plan om een spelletje te spelen tot wij het tijd vinden om te gaan eten. Maar vanaf het moment dat de deuren open gaan stroomt de bar vol met mensen die graag willen komen eten en om dan een tafel vast te houden terwijl wij alleen een drankje doen vinden we wat asociaal. We verhuizen naar de gastenlounge en spelen daar verder. Rond acht uur willen we wel gaan eten, maar de tent zit nog steeds van achter naar voor vol. We worden geroepen als er een tafel beschikbaar komt. Net als we in gesprek raken met een Australisch stel komt er een tafel vrij, zul je altijd zien. Toch gaan we wel aan tafel, de keuken sluit om 9 uur en honger hebben we.

Het hoofdgerecht is weer van een immense portie, maar wel ontzettend lekker. We houden ruimte vrij voor het toetje want er staan veel te veel lekkere dingen op om er niet minstens één te proberen. Met moeite krijgen we ook het toetje op, maar het was de moeite waard! We hangen nog heel even rond, maar zijn toch eigenlijk wel heel moe van de afgelopen dagen. Morgen weer een rijdag naar alweer ons laatste hotel. Een beetje vroeg naar bed is dus totaal niet erg. Voor nu lekker slapen en op naar morgen.

See ye later!