Hiya!

Onze nacht was redelijk. Niet zo slecht als we gedacht hadden, maar echt uitgerust waren we ook weer niet. We staan op, pakken onze spullen in, brengen ze naar de auto en melden ons voor het ontbijt. Jammer voor ons, ook het ontbijt valt eigenlijk wel tegen. Ewout vindt zelfs de baked beans niet lekker smaken, en dat terwijl de hele UK zo ongeveer hetzelfde merk gebruikt. Het enige lichtpuntje zijn de kakelverse gekookte eieren die perfect te pellen zijn. Dat is deze vakantie ook wel eens anders geweest. We droppen de sleutel af en gaan de auto in.

De eerste stop van de dag is niet heel ver rijden. In Kinlochewe is een tankstation met een koffiezaakje en daar maken ze hele goede koffie. Vorig jaar ontdekt, dus dit jaar zeker op de lijst. Als we aan komen rijden staat er op de deur dat ze gesloten zijn, maar bij het tankstation staat wel een bord met alle koffie opties. Toch maar even vragen dan. Het café blijkt nog gesloten maar de koffie wordt wel ‘to go’ gemaakt. Gelukkig maar, deze koffie willen we niet missen. We hebben een leuk gesprek met de beide eigenaars van het hele zaakje en de man waarschuwt ons nog voor een potentieel probleem. Blijkbaar zijn ze op een klein stukje van onze route aan de weg bezig en er zijn maar korte perioden waarop je er wel langs kunt. De omleidingsroute duurt een kleine 3 uur, dus die willen we eigenlijk vermijden.

Voorlopig rijden we door, want het duurt nog even voordat we dat punt bereiken. Eerst een persoonlijke favoriet van Ewout, de route over ‘Bealach na Ba’ ofwel Applecross. Dit hebben we vorig jaar ook gereden, en is wat wij noemen de Stelvio van Schotland. Het eerste stuk is nog niet zo heel erg druk, dat begint pas als we het dorpje, nou ja, gehuchtje Applecross passeren. Voordat we de pas op gaan houden we nog even een sanitaire stop, voorlopig hebben we daar de gelegenheid niet meer voor. Als we de daadwerkelijke pas opdraaien beginnen de frustraties. Er zit duidelijk een toerist voor ons die niet weet hoe hij bergen moet rijden of hoe je passeerplekken op een eenbaansweg gebruikt. De frustratie duurt niet lang, boven op de pas parkeren we de auto even om van het uitzicht te genieten.

Pas als we de andere kant naar beneden gaan beginnen de problemen. De eerste paar yards gaan goed, dan komen we achter een toerist in een camper terecht die structureel weigert om aan de kant te gaan. Ertussen zit een auto die wij halverwege de pas omhoog zagen keren, waarschijnlijk vond de bestuurder het toch iets te heftig om helemaal naar boven te rijden. Op een smal stuk komt onze voorganger een auto tegen en nu zullen ze toch allebei aan de kant moeten. Het wordt een geharrewar van vooruit en achteruit steken, we aanschouwen het met wat ergernis en ook een lach. Wij kunnen geen kant op en achter ons wordt de file groter en groter. Uiteindelijk staan we er zeker een half uur voordat de camper zich langs de auto weet te wringen en de keermeneer zichzelf op een manier parkeert die aangeeft niet meer verder te willen rijden. Even lijkt het er op dat een auto die omhoog komt de boel opnieuw gaat blokkeren, maar net op tijd besluit hij toch te stoppen en de hele trits auto’s langs te laten.

We hebben op deze manier genoeg foto’s kunnen nemen, maar we zijn blij dat we nu door kunnen rijden en de berg af kunnen. Dan komen we bij het punt dat we een besluit moeten maken over de wegafsluiting. Het tijdentabelletje wat we hebben gekregen zegt dat we pas over 2 uur door de afsluiting heen kunnen, maar omrijden duurt 3 uur. We besluiten eigenwijs te zijn en te kijken tot hoe ver we kunnen komen. Als we er inderdaad niet door kunnen vermaken we onszelf wel tot die tijd.

Rustig stiefelen we door, en op een gegeven moment komen we wegwerken tegen waar een verkeerslicht staat en er maar 1 kant tegelijk kan rijden. We wachten en na 2 minuten wordt het licht groen en kunnen we doorrijden. Verder en verder rijdend beginnen we te vermoeden dat dit alles was maar we willen nog niet te hoopvol zijn. Dan bereiken we de ‘grote’ weg en weten we zeker dat er verder geen afsluitingen volgen. Hebben we toch geluk en betaalt onze eigenwijsheid zich uit. We sturen de Kyleakin-brug op en dan zijn we op Skye.

Meteen merken we dat de hoeveelheid toeristen hier een stuk meer is dan de afgelopen jaren. Het is inmiddels ook tijd om weer eens wat te eten, dus we hebben nog een keer geluk met een parkeerplek op het pleintje van Portree. Tegenover de parkeerplaats zit een bakkertje en daar halen we een heerlijke bladerdeegwrap die we opeten terwijl we het winkelstraatje inlopen. In het lokale boekwinkeltje/souvenirwinkeltje/speelgoedwinkeltje scoren we een leuk cadeautje voor onszelf en na het spreekwoordelijke rondje rond de kerk gaan we de auto weer in.

Om de tijd te doden doen we een rondje Trotternish, een van de schiereilanden van Skye. We stoppen even bij een nieuw gebouwd uitkijkpunt, maar laten Kilt Rock links liggen. Te veel toeristen en te slechte parkeerplekken. Wel besluiten we de route naar de Quirang eens in te sturen, we zijn er nog nooit geweest en gezien we toch nog een keer daar naartoe willen, weten we gelijk waar we moeten zijn. Dat was wellicht een hele grote fout. Voor ons rijdt een hele dikke Land Rover met daarin duidelijk iemand die dit nog niet zo heel vaak gedaan heeft. Totaal geen respect voor tegemoetkomers, en ook de passeerplekken worden amper tot niet gebruikt. Halverwege het steile stuk van 15 % gaat het mis: de bestuurder rijdt een passeerplek voorbij terwijl er een auto aankomt. Ze proberen elkaar te passeren op een smal stuk en daarbij komt de dalende auto vast te zitten.

Omdat wij in de gaten hadden dat de auto voor ons niet kon rijden waren wij een plek eerder al gestopt. Even kijken we het aan, dan begint er zowel voor als achter ons een behoorlijke file te ontstaan. Ewout en een paar bestuurders stappen uit om de situatie te proberen op te lossen. De dalende auto zit vast in een gat en het kost drie man duwen om hem daar uit te krijgen. Dan de Land Rover, dat blijkt een Aziatische dame te zijn die vooral niet durft. Drie man proberen haar te vertellen hoe ze moet sturen, maar ze durft niet en uiteindelijk stuurt ze helemaal achteruit tot voorbij onze auto en parkeert hem in de berm waar ze eigenlijk net zo ongunstig staat. Ewout en de andere mannen zorgen dat eerst de dalende auto’s er voorbij kunnen voordat ze allemaal weer instappen en eindelijk de file kunnen oplossen. We hebben zeker drie kwartier staan wachten en zijn inmiddels redelijk klaar en gefrustreerd.

Vanaf de pas over Quirang rijden we in een redelijk tempo door richting ons hotel, gelukkig niet al te veel toeristen meer onderweg, we zijn het nu wel een beetje zat. Ons hotel zit redelijk aan het eind van de wereld, maar wel met een heel mooi uitzicht op een zeeloch. Het barretje is nog redelijk druk en de porties van het eten zijn weer enorm. Hier kunnen we ons gelukkig wel de hele avond vermaken, anders dan de vorige nachten.

Morgen gaan we richting de Fairy Pools, als het weer een beetje meezit uiteraard. Duim graag met ons mee, dan vertellen we je morgen of het gelukt is!

See ye later!