Hiya!

Om op tijd bij de ferry naar Cape Wrath te zijn, hebben we ons ontbijt vervroegd. Daardoor gaat de wekker net iets eerder dan wij comfortabel vinden. Het ontbijt zelf is niet spannend, het is niet slecht, maar hoort ook niet bij de favorieten. Ondertussen ontdekken we dat het weer niet helemaal meewerkt. Het waait ontzettend hard en bij vlagen regent het ook intens hard. We pakken onze spullen voor de dag en worden naar de auto geblazen.

Voor we naar de kaap gaan moet er nog even gepind worden zodat we de ferry man kunnen betalen. Ewout is binnen een paar seconden volledig doorweekt, terwijl hij voor de automaat staat. Het helpt ook niet dat het apparaat dienst weigert, maar uiteindelijk lukt het. Als we naar de boothelling van de ferry rijden is de wind zo hard dat de golven over de kade en over onze auto heen slaan. Willen we eigenlijk wel in een open bootje dit water over, om dan na een uur stiefelen in een gammel busje op de kaap aan te komen? De keuze wordt, wederom, voor ons gemaakt. Vanwege de harde wind vaart de ferry niet.

Het was te verwachten, als je op het journaal hoort dat de meeste veerdiensten in Schotland vandaag niet varen vanwege de wind is het niet gek dat dit open bootje voor maar 4 personen ook niet gaat. Jammer maar helaas, dan moeten we nog maar een keer terug komen om naar Cape Wrath te gaan. Het betekent alleen dat we een ander plan moeten verzinnen voor de dag. Halte 1 is al bepaald, dat had namelijk halte twee van de dag geweest.

Smoo Cave is een grote, door de zee uitgesleten grot, met in een tweede kamer een door zoet water uitgesleten waterval. Het is even een klim om beneden in de grot te komen, maar als we daar zijn gaan de enige andere toeristen net weer weg. We hebben de hele grot voor onszelf, er is verder niemand. Heel bijzonder om zo in stilte rond te kunnen kijken en op je gemak foto’s te kunnen maken. We stappen de houten bruggen op om de waterval te kunnen bekijken, de waterdamp komt ons in de grot al tegemoet. De brug brengt je over het kolkende water onder je en eenmaal de hoek om zien we de 20 meter hoge waterval met een enorme snelheid naar beneden denderen. Er komt zoveel spray vanaf dat we binnen een paar seconden helemaal nat zijn. Een foto maken is geen optie, er komt zoveel water naar beneden dat het de camera gelijk zou slopen.

Heel gaaf om de kans te hebben dit zo zonder iemand anders in de buurt te bekijken. Pas als wij weer aan de klim naar boven gaan beginnen komen er andere mensen aangelopen. Die klim duurt even, er zijn trappen maar de treden zijn zo hoog dat je niet gewoon lekker door loopt. En als we eenmaal uit de beschutting van de kloof komen, begint de wind ook weer onherroepelijk op ons in te beuken. Het was een fantastische wandeling, maar we zijn blij dat we in de auto even van de wind kunnen schuilen.

Nu we nog een hele dag voor ons hebben liggen, besluiten we de twee wegen te gaan rijden die we hier in de Northern Highlands nog nooit gereden hebben. Dat voert ons naar Lairg, waar we hopelijk wat kunnen lunchen, en dan weer terug naar het noorden via Ledmore en Kylesku. Regen en zon wisselen elkaar constant af, we zien de hele dag zo veel regenbogen dat we de tel kwijtraken. Het is, anders dan normaal in Schotland, geen vier seizoenen in 10 minuten, maar vier seizoenen tegelijk.

Het eerste deel van de route is adembenemend, door een enorme vallei langs hoge bergen die onherbergzaam lijken. Met hier en daar een verdwaalde boerderij, en af en toe een schaap op de weg. Eerder dan verwacht komen we in Lairg aan. Het dorp heeft 1 snackbar en die is dicht, een hotel wat er net zo dicht uitziet en een tankstation. Oftewel, hier gaan we niets vinden. Bij het lokale museumpje scoren we wel een degelijke bak koffie, maar we gaan snel de weg weer op. Een half uurtje later slaan we het volgende, voor ons onbekende weggetje in. Weer schitterend mooie en hoge bergen, zonnige vergezichten en keiharde regen. Maar onze ogen vallen een beetje dicht. We doen een powernap op een klein parkeerplaatsje en dat helpt gelukkig. Nu toch echt op zoek naar iets te lunchen.

Het volgende hotel wat we tegenkomen is dicht, en dat erna ook. Als we besluiten dan maar aan de snoepvoorraad in de auto te beginnen en vanavond maar vroeg te gaan eten, zien we de afslag naar Kylesku inclusief hotel en ‘food served all day’. Het restaurant zit zelfs redelijk vol, maar we vinden een mooie plek met uitzicht op het loch. Het soepje van de dag laat ons goed smaken en met een heel wat beter gevoel rijden we het laatste stuk terug naar het hotel.

We hangen wat rond, drinken een kop thee en vermaken ons met het hondenweer buiten tot het tijd is om te gaan eten. Nu met wat meer honger en zin, smaakt het ook gelijk een stuk beter. We zijn allebei wel moe en blijven niet lang in het restaurant hangen. Morgen hebben we weer een redelijke rit voor de boeg dus we doen het rustig aan. De reis voert ons langs de westkust naar beneden morgen, en met een beetje geluk gaan we nog mooie dingen zien. Laten we alleen hopen dat de wind morgen ietsje minder is dan windkracht 8.

See ye later!