Hiya!

Deze ochtend werden we wakker in het drukke Derby. Onze kamer had geen ontbijt dus we zitten op tijd weer in de auto. Vandaag het laatste stuk naar Londen, de verwachting is dat het een vrij eentonige route gaat worden. Vorige avond hebben we de route al uitgeschreven en we komen makkelijk de stad uit. We passeren onder Nottingham door en zakken weer naar het zuiden. Als we door Melton Mowbray rijden komen we de grote gele M tegen en we halen daar een snel ontbijt.

Het is even wat anders dan de andere dagen, maar we hebben ook niet veel zin om te zoeken. Het is er voor een zaterdagochtend behoorlijk druk en zijn blij als we de weg weer op gaan. Verder naar het zuiden en net voor Corby zien we tegen de heuvel het kasteel van Rockingham liggen. Het is iets moeten we maar denken.

We rijden via Milton Keynes, en Ewout stuurt ons de stad in. Deze stad is in ieder geval om een ding bekend, de fabriek van het Red Bull Formule 1 team. We stoppen voor het hoofdgebouw waar er een auto te bewonderen is en verder niet echt iets. Ewout neemt een hoop foto’s en vind het toch leuk dat we zo dichtbij konden komen.

Door een foutje in het inpakken moeten we nog even een winkelcentrum in. Dat doen we ook in Milton Keynes. Het is een soort Zoetermeer met een enorm winkelcentrum en eenmaal binnen hebben we het gevoel dat we de hel zijn binnen gestapt. Het is zaterdagmiddag en je kunt over de hoofden lopen. We vinden de winkel die we zoeken, kopen wat we moeten hebben en haasten ons de deur weer uit. We houden allebei niet van winkelen en dit is niet ons idee van een leuke uitstap, maar we zijn wel geslaagd.

Na de hel van het winkelcentrum kwamen we in de volgende hel terecht. Lunch bij nog maar een keer de grote gele M, inmiddels eind van de dag en mogelijk nog drukker dan vanochtend. Het is een andere M maar niet minder chaotisch. Met volle maag gaan we de weg weer op en de rest van de weg is inderdaad niet inspirerend. We zijn blij als het hotel in zicht komt en we ploffen moe op ons bed.

We komen een beetje bij van de drukte en duiken de bar in. Een drankje, een hapje en dan gaan we verder kijken. Voorzichtig beginnen we onze volgende vakantie te plannen ondanks dat we de volgende dag nog een hoogtepunt hebben, de NFL wedstrijd van de Saints!

Zo ver komt het niet. Middenin het plannen van onze volgende vakantie krijgen we een telefoontje wat niemand wil krijgen. Onze lieve oppas heeft geconstateerd dat onze grote rode kater ziek is. Samen met mijn moeder zijn ze bij de dierenarts geweest en hij is echt ernstig ziek.

Gelijk besluiten we de volgende dag naar huis te gaan. Van de wedstrijd kunnen we toch niet genieten als onze poek thuis ziek is. De DFDS is niet meer te bereiken, dus we boeken gewoon een andere overtocht. Slapen doen we die nacht niet echt en de volgende ochtend is het nog donker buiten als we opstaan. Het is half 6 en we hebben de boot om 9 uur. Om kwart voor 6 stappen we in de auto en we zien het langzaam licht worden terwijl we naar Dover rijden.

Keurig om 8 uur staan we in de rij voor de boot en stipt op tijd varen we weg van het Britse vasteland. De zee is behoorlijk ruw en recht lopen lukt niet. Gelukkig is het maar anderhalf uur naar de overkant. Alles duurt voor ons nu lang, maar we hebben contact met thuis en het ziet er naar uit dat Tom een beetje opknapt.

We zijn ook weer keurig op tijd aan de overkant en pakken de snelweg. Om half 1 moeten we in België even stoppen voor wat te eten, maar om 3 uur zijn we thuis. Onze lieverd ligt wat apathisch op een handdoek in zijn doos, maar hij reageert wel op ons. We worden ingelicht over de laatste dag en pakken onze spullen uit de auto. Er is nog niet duidelijk wat het precies is, een echo morgenochtend moet uitwijzen of het een ontsteking is, of toch een tumor.

Als we weer alleen zijn komt Tommy een beetje tot leven en lijkt hij wat te willen drinken. Hij is te uitgeput om het te snappen en we geven hem twee spuiten met eten. Hij is wat alerter, al wil lopen niet lukken. De avond blijft het een beetje hetzelfde, maar we willen hem niet alleen laten. We doen ploegendienst. Ik ga even slapen en Ewout blijft bij hem. We wisselen om de anderhalf uur, maar om 4 uur gaat het heel slecht. Tommy begint te trillen en reageert amper meer. We bellen de dierenarts, dezelfde waar hij eerder die dag is geweest, en leggen alles uit.

Ze zegt ons gelijk te komen. We kleden ons in recordtempo aan, laden Tommy in z’n mand en spoeden ons naar de dierenarts. Daar aangekomen bevestigt ze onze vermoedens en onze diepste angst. Hij gaat het niet halen. 1 á 2 uur maximaal, hij reageert nergens meer op en is al ver weg. We moeten hem in laten slapen. Hij heeft het hele weekend pijnstilling gehad, dus pijn heeft hij niet. We willen hem ook niet laten lijden en dit is de beste oplossing, hoe moeilijk ook. Ik neem hem in mijn armen en we nemen afscheid van onze grote vriendelijke reus.

Een verdovingsspuit is al genoeg, hij strekt nog een laatste keer zijn naar ons poot uit en dan zien we het leven uit zijn ogen verdwijnen. We houden hem vast tot hij er echt niet meer is. Het is duidelijk dat hij gewacht heeft totdat wij thuis waren en daar zijn wij hem eeuwig dankbaar voor. De dierenarts is een schat en steunt ons enorm. Ze gunt ons alle tijd en beantwoordt alle vragen. Ik stel ouders en de oppas op de hoogte en dan gaat Tommy weer mee naar huis. We brengen hem graag zelf naar het crematorium en op deze manier kan Mickey ook nog afscheid van hem nemen. Ze heeft zich het hele weekend niet laten zien, maar neemt op haar manier wel afscheid van haar maatje.

De ochtend is gevuld met heel veel tranen en verdriet en voor de tweede keer in 24 uur zie ik het licht worden. Tommy lijkt te slapen en ziet eruit alsof hij zo weer wakker wordt, maar helaas zal dat nooit meer gebeuren. De oppas komt nog afscheid nemen van Tom en dan gaan we naar het crematorium.

Ook daar is het een en al emoties, maar dat hoort er bij. We wachten een uurtje en dan kunnen we Tom voor de laatste keer mee naar huis nemen.
Hij krijgt een mooi plekje naast Kitty, die hij vast al weer gevonden heeft op de eeuwige jachtvelden. Hij was met zijn 10 jaar eigenlijk veel te jong, maar hij heeft een luilekkerleven gehad. We hebben hem op de wereld gezet, en we hebben hem er ook weer afgehaald. De cirkel is rond, al hadden we liever nog veel langer van hem genoten.

We zijn blij dat we onze vakantie hebben afgebroken en thuis waren voor hem. Het is raar in huis, al komt Mickey gelukkig wel weer naar ons toe. De komende dagen zullen nog wel heel heftig zijn, wat er helaas bij hoort. Al met al hebben we een goede, leuke supervakantie gehad en over een tijdje kunnen we er vast ook positief op terug kijken. De volgende keer dat we in Schotland zijn zullen we in ieder geval een drankje doen op Tommy.

Tommy Albrecht 15-04-2007 – 02-10-2017

Lieve Tommy,

Je was veel te jong,
Veel te lief,
Mijn kindje,
Een enorme goedzak,
Onze suikerspinner,
Lief tegen iedereen,
Stiekem meer een hondje dan een kat,
Een enorme miauwer,
Een vreselijke knuffelkont,
Een wereldkat.

We zijn zo blij dat je gewacht hebt tot we thuis waren maar we gaan je zo vreselijk missen!
Rust zacht, geef Kitty een dikke knuffel en we gaan je nooit vergeten.

Dag lieverd <3