Hiya!

Gemixte gevoelens over de hotelkamer deze ochtend. Ik heb goed geslapen, Ewout wat minder. Belangrijker, Ewout is vandaag jarig! Gewekt door piepjes en geluidjes uit de telefoon van alle verjaarswensen, is dit een lekker begin van de ochtend. We pakken in en schuiven beneden aan voor het ontbijt. Platte worstjes blijven een beetje gek, maar het smaakt allemaal prima. We checken uit en stappen maar weer eens in de auto. Een paar honderd meter verder stoppen we kort om een standbeeld van een schaap te fotograferen. Geen idee wat het er doet maar het ziet er wel grappig uit. Het is schitterend weer: blauwe lucht en een stevig zonnetje.

De weg weer op richting Lockerbie. Die van de vliegtuigramp inderdaad. Net buiten het dorp stoppen we bij de lokale begraafplaats om de gedenkplaats van de ramp kort te bezoeken. Laten we zeggen dat Ewout een kleine morbide fascinatie heeft met vliegtuigrampen. Voor de omvang van de ramp is het maar een kleine gedenkplaats, desalniettemin is het mooi om even te zien.

We zakken af richting de laatste plaats in Schotland. Bekend als romantisch toevluchtsoord voor stelletjes vanuit Engeland. De eerste plaats die je vroeger aandeed met de postkoets vanuit Londen, jonge stellen vluchtten hier naar toe om te trouwen. Gretna Green ziet sinds 1753 elk jaar duizenden stellen die hier heen komen om te trouwen. In de 18e en 19e eeuw om de strenge wetten van Engeland te omzeilen, nu vanwege de historie. Het is een grote “tourist trap”, maar het is wel leuk om het even te zien. De grote souvenirshop is ook nog een factor, ik zocht nog iets speciaals en de kans is groot dat ze het hier hebben. Ik heb geluk en vind het inderdaad. We drinken nog een kop koffie en wandelen nog even door de food court.

Het is vermakelijk, maar trouwen zouden we hier niet doen. Het Indiase stel wat aankomt als wij weggaan denkt daar duidelijk anders over. Ieder z’n ding zullen we maar zeggen. Helaas laten we nu echt Schotland achter ons. Rond de grens leek het al niet echt meer op Schotland, maar het bord langs de weg geeft de harde werkelijkheid. We passeren Carlisle en zakken dan af naar het Lake District National Park. In de Cairndow is ons een tweetal passen door dit gebied aangeraden door een meneer die zeker wist dat wij dat wel leuk vonden.

De wegen zijn hier iets anders in Schotland, ze zijn nog steeds klein maar worden ingesloten door halfhoge schapenmuurtjes. Oftewel, het is niet breed genoeg voor twee auto’s en nu zie je tegenliggers ook nog eens niet aankomen. Het geeft een nieuwe dimensie aan op deze wegen rijden. In Gosforth halen we onze lunch, in een klein dorpssupermarktje kopen we twee saucijzenbroodjes. Het is een hele hap, dus zo redden we het wel tot het avondeten. We bereiken de passen, de Hardknott Pass is eerst, en het verkeersbord waarschuwt ons voor hellingen van 30%. Nee, dat was geen typefout. 30% en dat over wegen net breed genoeg voor 1 auto met weinig passeerplaatsen. De weg is klassiek slecht onderhouden en het vergt stuurmanskunst om uit de potholes te blijven. Gelukkig houden de schapenmuurtjes wel op en kunnen we iets verder voor ons zien.

Sommige stukken zijn echt hachelijk steil, maar Ewout heeft de tijd van zijn leven achter het stuur. Het levert wel schitterende vergezichten over deze glen, met hoge bergen en de weg onder ons in het dal. We genieten even van het uitzicht, maar dan wacht pas nummer twee. De Wrynose Pass is iets minder steil met 26% maar nog steeds een hele uitdaging. We passeren motoren, fietsers, wandelaars en zelfs een schoolklas, knap, we doen het ze niet na. Ook deze pas is schitterend en als we het konden, bedankten we de meneer voor zijn excellente tip. Anders dan Applecross, maar zeker net zo mooi. Het is eigenlijk even afkicken van Schotland terwijl we al in Engeland zijn.

Na de passen komen we in het supertoeristische gebied rond Lake Windermere terecht. Hier is onder andere het geboortehuis van Beatrix Potter en het is te merken aan alles. Betere wegen, meer bussen, enorm veel mensen en overal souvenirshops. We zijn dit gebied sneller door dan we dachten en besluiten tot een kleine omweg. Het is niet superboeiend maar het doodt wat tijd.

Rond de middagspits bereiken we Lancaster en ook dat is te merken aan het verkeer. De Britse manier van borden plaatsen (niet of veel te laat) zorgt voor wat frustratie en de vele bochten en stoplichten helpen ook niet echt mee.
We vinden ons hotel, maar kunnen daar niet parkeren, dus nog maar een keer het centrum door. De parkeerplaats vinden we wel de tweede keer, dan blijkt het parkeergeld nog een ding. Ewout moet eerst geld wisselen bij het hotel en dan een complexe rekensom maken om te weten hoeveel hij nou in de automaat moet gooien. Als dan ook nog blijkt dat de eindtijd niet op het ticket staat zijn wij het een beetje kwijt. We hopen maar dat de controleur net zo goed kan rekenen.

Het hotel staat volledig in de steigers, maar daar waren we voor gewaarschuwd. De kamers zijn recentelijk helemaal gerenoveerd en zien er heel goed uit. Ook het restaurant en de bar beneden zijn mooi en ruim. We nemen eerst een drankje op Ewout’s verjaardag voordat we gaan eten. Het smaakt allemaal prima, al was het toetje net iets groter dan onze maag aan kan. Maar we slaan ons er dapper doorheen. Nu nog een laatste drankje en dan lekker naar bed. Morgen gaan we weer een stuk naar het zuiden, de laatste nacht voor Londen. De vakantie zit er bijna op, gelukkig hebben we nog leuke dingen in het vooruitzicht.

See ye later!