Hiya!
Dat was wat vroeg. Het bed lag niet heel lekker, waardoor we om 7 uur al op waren. Het zal ook vast iets te maken hebben met de holte-ontsteking die ik heb ontwikkeld, maar dan nog was het vroeg. Aan het personeel lag het absoluut niet, maar dit hotel zal niet in de top 5 terecht komen. Het ontbijt was verder prima en na een korte stop in het enige hoekje met wifi hebben we uitgecheckt. In een kort gesprekje met de dame van de receptie konden we haar nog een tip geven over de ruïne van gisteren, waar ze nog nooit van gehoord had. Pluspuntje voor ons, een Schot iets vertellen over haar eigen land.

In de auto checken we nog snel onze besloten route. Eerst een stukje bekende weg naar Helmsdeep, oh nee, Helmsdale, om daar af te buigen op een klein weggetje naar Kinbrace. We zijn diep in de Highlands en hier is bijna niets meer. Heel veel snel stromende watertjes, afgewisseld met loslopende schapen en desolate uitzichten. De “single track road” leidt ons helemaal naar de noordelijke kust door niets en niemandsland. Vandaag hebben we iets minder geluk, geen herten of ander wild te zien, naast de stoïcijnse schapen dan. We bereiken weer een A-weg en gaan nu een route rijden die we de allereerste keer ook gereden hebben. Toentertijd reed ik, en was Ewout nogal jaloers. Dit keer rijdt hij en het blijft een verschrikkelijk mooie weg.

Vooral het stuk langs Loch Eriboll is zowel mooi om te rijden, als mooi om te genieten van de uitzichten op het loch en de bergen erachter. Het lijkt extreem verlaten hier, maar hier en daar duiken er ineens toch huizen op, en afgaande op de autootjes, bezorgt de Tesco hier ook gewoon. Het zal vast wat kosten maar dan heb je ook wat.

Na het loch rijden we door naar een heel klein plaatsje hoog in het noordwesten van Schotland. In onze “Wild Guide” hebben we iets zien staan over de meest afgelegen chocolatier in Europa. Het dorpje Balnakeil stelt zelf helemaal niets voor, afgezien van een schitterend uitzicht op zee. In een zijstraatje is een klein pleintje met allemaal craft shops. Een daarvan is Cocoa Mountain, de chocolatier in kwestie. Een piepklein zaakje met werkruimte, maar bomvol toeristen. Het ruikt er heerlijk en uiteraard nemen we de famous hot chocolate met een proeverij van chocolaatjes. Het enige wat er nog van over is, is de foto, maar zelfs die ziet er overheerlijk uit. We verbazen ons nog even over de cafékat, maar daar verbaast ook de meneer achter de counter zich over. Blijkbaar is het een buurtkat die elke dag komt aanwaaien, de hele dag een kruk bezet houdt zonder ook maar om te kijken, en af en toe vuil naar de buurhonden kijkt. Om de barman zelf te quoten, na de Apocalyps zijn de kakkerlakken nog over, en deze kat. Waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook.

Het weer is wat minder geworden, maar dat is met een trui aan prima te doen. De weg zakt weer af naar het zuiden en voor ons gevoel rijden we over het dak van de wereld, of de maan, maar dan met water. Vlak voor Unapool worden onze beide ogen wat zwaar dus dan maar een kort hazenslaapje op de parkeerplaats. Op deze wegen wil je niet te moe zijn om op te letten. Na het slaapje steken we de brug over bij Kylestrome. Een hele mooie brug met schitterend uitzicht op de bergen erachter.

Net na Unapool buigen we af op een route die we de vorige keer niet hebben kunnen doen door tijdgebrek. Op sommige stukken is het 25% steil naar beneden en we zijn blij dat de route is aangemerkt als ongeschikt voor bussen, die wil je hier gewoon echt niet tegen komen. Gelukkig rijden zelfs de locals hier niet idioot hard, en stoppen ze af en toe ruim van te voren zodat we in een keer naar beneden kunnen. Het landschap is hier bizar en bijna buitenaards. We rijden door tot Stoer, en dan nog een klein stukje verder naar de vuurtoren. Helaas is de truck waar we wat wilden drinken gesloten in het naseizoen, dus waaien we alleen even uit en stappen we de auto weer in.

Iets verder bij Lochinver gaan we weer een wit weggetje in en wat was dat een goede beslissing. Alsof we over Mars rijden, met het ene na het andere mooie vergezicht. Hoge bergen met kleine meren ervoor, de zon die net de punten van de bergen verlicht en zowel voor als achter ons ligt een adembenemend mooi landschap. Over het relatief kleine stukje doen we heel lang, omdat we gewoon bij elke bocht even moeten stoppen om te kijken naar het uitzicht. Bijna terug op de doorgaande weg krijgen we het toetje van vandaag: zon in de rug en een driedubbele regenboog recht voor ons. De bergen zijn rond de 800 meter hoog en de zon licht ze uit als sterren op een podium. We zijn er beiden stil van. Het lichtspel, de regenboog, de donkere wolken daar net achter. Wat een afsluiter van de dag.

Even kort gas geven en we zijn in Ullapool, en zonder moeite vinden we ons hotel. We zijn vroeg vertrokken en laat gearriveerd dus we kunnen eigenlijk gelijk aanschuiven voor het diner. Voor een wat beschut hotel is het er best druk en we vermaken ons prima. Morgen zakken we verder af naar Loch Ness, uiteraard via allerlei omwegen. Duimen dat de ontsteking morgen wat gezakt is en dat we morgen weer van die mooie dingen gaan zien.

See ye later!