Shin Sibh!

Laten we met het goede nieuws beginnen, we kunnen morgen naar huis! Dan het slechte nieuws, we gaan morgen naar huis.

Wakker geworden hebben we allebei nog steeds de zenuwen over de hele situatie met de auto. We ontbijten wat maar smaken doet het niet echt. Gisteravond hadden we al besloten om maar naar de garage toe te gaan en vanaf daar maar te zien. Zonder auto moeten we het doen met het openbaar vervoer, maar dat hebben we van te voren goed uitgezocht. Na een korte wandeling blijken we niet voor de garage, maar voor het woonhuis van de eigenaar te staan. De frustratie groeit en even hebben we een stevige discussie. We lopen de straat uit maar vinden niets. Ik vraag in een lokaal winkeltje of ze het daar misschien weten, en die sturen ons door naar een garage.

Ook dat blijkt niet de goede garage te zijn, maar een van de medewerkers wil wel even voor ons bellen. Dat levert weinig op al krijgen we wel het goede adres. Dus de bus weer in en richting het centrum. In een achterafstraatje vinden we dan toch de garage en zien we de auto op de brug staan.

Er zit inmiddels een nieuwe band onder, maar ze willen de auto nog wel even verder checken om er zeker van te zijn dat er niets meer mis mee is. De vriendelijke Indiase eigenaar begrijpt onze zorgen en zenuwen, en verzekert ons dat we morgen de ferry gewoon gaan halen. Ze zijn bijna klaar en we besluiten te wachten op de auto. We kunnen wel naar het centrum gaan, maar daar lopen we toch ook maar een beetje verloren. Ondertussen kletsen we wat met de eigenaar, terwijl we toch nog wat gespannen wachten. Dan gaat eindelijk de brug naar beneden en wordt de auto de garage uit gereden. Hij doet het weer! We worden geadviseerd om terug in Nederland wel nog langs de garage te gaan, maar er is niet aan de hand wat onze trip in de weg kan zitten.

We krijgen nog even complimenten over onze auto en alle gegevens mee voor de verzekering, maar dan kunnen we in onze auto stappen en naar het centrum toe. De auto parkeren we in dezelfde parkeergarage als vijf jaar geleden. Boven de parkeergarage is een farmers market aan de gang, waar we een heerlijke kop koffie halen. Rustig lopen we langs het kasteel omhoog, halen de camera tevoorschijn en bereiden ons voor op de toeristen. Vlak voordat we de ‘Royal Mile’ op wandelen horen we de drukte, en meerdere doedelzakken. De weg die naar het kasteel leidt staat afgeladen met mensen zover als we kunnen zien. Het is veel drukker dan we hadden gedacht maar we duiken er in.

Om te beginnen hebben we een lijstje met souvenirs af te werken, no time like the present om daar mee te starten. Zeker hier zijn de winkeltjes druk, maar terwijl we de stad bekijken, werken we ook ons lijstje af. Edinburgh is een hele mooie stad, maar ook een hele steile stad. Vanaf het kasteel is alles heuvelaf, Maar je begrijpt, we moeten ook weer terug naar dat kasteel. Halverwege de hoofdstraat lunchen we even wat, en allebei voelen we onze voeten al behoorlijk.

Na de lunch ronden we ons lijstje af en bekijken nog een deel van de stad. De drukte is inmiddels wat afgenomen, en ook wijzelf zijn weer wat rustiger na alle hectiek van de afgelopen 18 uur. Op een slakkengang lopen we de laatste heuvel op naar het kasteel, waar we nog een bezoek doen aan de Tartan Mill and Experience. De laatste stappen naar het kasteel worden nog moeizamer maar we genieten wel nog even van het uitzicht. De tribunes van de tattoo staan er wat verlaten bij, maar vanaf onderaan de heuvel lijken ze wel veel imposanter dan hier daadwerkelijk op het veld. De Edinburgh Tattoo is een mooi doel voor een volgende keer Edinburgh.

Alle energie is op, de lichamen kapot, we kunnen allebei geen heuvel meer op. Heuvel af doen we een drankje in de pub en plannen de rest van de avond. Het plan was in de stad een pub te zoeken, misschien wel met live muziek. Dat zien we allebei niet meer zitten, we gaan terug naar het hotel, relaxen even en gaan dan eten aan de overkant in de pub daar. Eenmaal in het hotel merken we pas hoe moe en gebroken we echt zijn en zijn we blij met onze keuze.

In de pub is het druk, maar we hebben nog een tafeltje. Allebei staren we maar wat voor ons uit en na het eten en nog een drankje geven we het op voor deze avond. Het voelt als 12 uur ’s nachts, terwijl het pas half 10 is. Oftewel, lekker vroeg naar bed en morgen rustig op weg naar de boot. Het was een wat enerverend einde maar we hebben een topvakantie gehad. Morgen nog een keer een verslag, maar plaatsing wordt pas maandagochtend, als we al thuis zijn. Voor nu welterusten en tot morgen/maandag!

Gun a-màireach!