Shin sibh!

Zowaar, we hebben redelijk geslapen. Het ontbijt duurde wat lang, blijkbaar is het koken van een ei nogal een moeilijkheid voor de keuken van het hotel. Het duurde even, de bestelling klopte niet helemaal, maar we hebben goed gegeten.

Na een korte stop bij de Tesco en gewapend met een kop koffie gaan we op weg voor onze laatste etappe van deze reis. Eerst een klein stukje wat we al eerder gereden hebben, waar we blijkbaar langs een kasteel gereden zijn. Doordat we nu een zijweg ingeslagen zijn kunnen we het aan de andere oever van het Loch wel zien liggen. Iets later bij Inververay spotten we nog een kasteel, maar daar valt door het verkeer niet te stoppen. We zakken verder af naar Loch Fyne waar we even zwaaien naar een Inn waar we vijf jaar geleden hebben gelogeerd.

Even later klimmen we omhoog door Glen Kinglas waar we nog een keer getrakteerd worden op schitterende uitzichten over hoge bergkammen. De pas heet niet voor niets de ‘Rest and be thankful pass’. Uiteraard stoppen we halverwege even om er van te genieten en wat foto’s van te maken. Als we de Glen voorbij zijn komen we uit bij Loch Lomond. De vorige keer hebben we dit links laten liggen, niet wetende dat het een heel populair gebied is. Nu stoppen we wel op een uitkijkpunt en dalen we zelfs af naar de oever van Loch Lomond met Ben Lomond in de achtergrond. Ik dip nog even een teen in het meer, maar het is behoorlijk koud, dus meer dan een teen wordt het niet.

We rijden het hele meer af, om daarna af te buigen naar Drymen. In deze regio hebben we nog een rekening te vereffenen. Voordat we met die rekening aan de slag gaan, rijden we nog wat kleine weggetjes richting het oosten. De hele vakantie hebben we Schotse Hooglanders zien staan, maar er nog geen een gefotografeerd. Dat moeten we eigenlijk wel goedmaken en op het laatste weggetje voor Doune zien we een groepje en kunnen we makkelijk stoppen voor een foto. Weer een vinkje afgewerkt.

Over die rekening. Vijf jaar geleden kwamen we vanuit Stirling en hadden we in de gids gezien dat hier nog een mooi kasteel moest zijn, Doune Castle. We hebben er lang naar gezocht en uiteindelijk vonden we een lelijke ruïne verscholen achter bomen. Nu kijken wij vlak voor de vakantie de serie Outlander, en het belangrijkste kasteel in de serie, Castle Leoch, blijkt in het echt hetzelfde Doune Castle te zijn. Beiden zijn we er van overtuigd dat we dan toch zeker het verkeerde kasteel hebben moeten bezocht? We draaien het weggetje in wat we ons beiden herinneren, en rijden recht op het kasteel uit de serie af. Waar het is misgegaan weten we niet, maar de komende twee uur dwalen we door het kasteeltje en maken we vele foto’s.

Lunchen doen we op de parkeerplaats van het kasteel, waar we wel een vrij nieuwsgierige wesp moeten zien buiten te houden. Met onze magen weer vol rijden we door richting Edinburgh. We nemen nog een kleine tussendoorroute maar dat kan niet verhinderen dat we rond vier uur de stadsgrenzen van Edinburgh binnen rijden. Gelijk voelen we de spanning die bij een grote stad hoort, en worden we weer wat gehaaster. Rond half vijf zijn we dan ook bij het hotel en moeten we haastig in een drukke straat parkeren.

Binnen worden we ingecheckt en neem ik de bagage mee naar de kamer. Ewout moet de auto verplaatsen omdat je hier niet overal kan parkeren. Hij ziet een parkeerplek en dan gaat het mis. Er mist een tegel in de goot van de weg en de band begeeft het met een luide knal. Mensen op straat schrikken er van en Ewout zelf denkt in eerste instantie dat het de bumper is. Maar helaas, de linker voorband is helemaal plat en later blijkt er een grote scheur in te zitten.

Nu komt het grote geregel, want we rijden in een leaseauto. De maatschappij heeft nogal een wachtrij aan de telefoon maar dan wordt Ewout toch geholpen. De lokale ANWB wordt gebeld maar gelijk krijgen we slecht nieuws. Het kan zijn dat we pas maandag een nieuwe band kunnen laten plaatsen omdat het niet duidelijk is of er garages open zijn op zaterdag. Onze boot gaat zondagavond dus dat kan wel eens een probleem worden.

Als dan ook nog blijkt dat we wel een reisverzekering hebben, maar dit niet gedekt wordt, zakt de moed ons even in de schoenen. Twee extra nachten en een nieuwe overtocht is niet niets. Het duurt lang voordat hulp arriveert, en ze zijn geschokt als ze het gat in de weg zien. Ze adviseren Ewout om zeker een klacht in te dienen bij de gemeente. Bij de mededeling dat we zondag een boot moeten hebben zeggen ze hun uiterste best te doen, morgen om 10 uur horen we meer.

Beiden zijn we wat teneergeslagen en chagrijnig, maar er is nu niets meer wat we kunnen doen. Nadat we een hapje hebben gegeten voelen we ons iets beter, maar we zijn wel afgemat door de toestand. Lekker vroeg terug naar het hotel en morgen maar verder zien. Hopelijk hebben we morgen goed nieuws, duimen jullie mee? Voor nu welterusten en tot morgen!

Gun a-màireach!