Het is alweer zondag vandaag, al hebben we de zon eigenlijk niet gezien. Het bed viel wat tegen in dit hotel en ook het ontbijt was wederom niet al te goed van kwaliteit. Onze magen zijn weer even gevuld en daar ging het om. We hadden een volle dag in deze contreien en de planning was om naar Bath te gaan. Jammer genoeg betekende dit dat we het grootste gedeelte van de route van gisteren nogmaals moesten rijden. Gelukkig dit keer geen vrachtwagen of RV voor ons, waardoor we wat meer opschoten.

Onderweg zijn we nog even gestopt bij de Sainsbury’s voor de nodige drankjes en een kleine versnapering. Eenmaal in het drukke centrum van Bath kwamen we vast te zitten in het lokale verkeer, waardoor we al een goede indruk kregen van de stad. Daarna kwamen we beiden eigenlijk tot de conclusie dat we de stad niets aan vonden. Allebei hadden we niet echt de behoefte de auto te parkeren en de stad te gaan verkennen, niet dat we ooit bij de aangewezen parkeerplaatsen aangekomen zijn. De bewegwijzering laat af en toe behoorlijk te wensen over.
Na even kort gestopt te zijn om te bepalen wat we dan als vervanging gingen doen, besloten we tot het bezoeken van de ruïne Farleigh Hungerford. Het wordt beheerd door de English Heritage en daar hebben we immers nog steeds een pasje van, dus waarom eigenlijk niet?

Het voormalig kasteel was van een private eigenaar die genoeg geld had en dacht; “waarom eigenlijk geen kasteel in plaats van een gewoon huis?”. De nu tot ruïne verworden muren van het kasteel geven nog goed aan hoe het kasteel er uit moet hebben gezien. Compleet met nog twee, min of meer, intact zijnde torens en overgroeide slotgracht. Het is een van de best bewaarde kastelen die we tot nu toe gezien hebben. Leuk ook om te zien dat er aardig wat mensen een picknickmand meenemen en een plek op het gras zoeken, terwijl de kinderen de ruïne verkennen.

Het bleek ondertussen dat de tijd ons lichtelijk was ontglipt en het werd tijd om iets te lunchen te gaan vinden. Helaas staan wij er totaal niet bij stil, maar het blijft zondag en daarom zijn de meeste geschikte winkels en etablissementen gesloten. Uiteindelijk vonden we een supermarkt die open was, maar het assortiment liet te wensen over. Het werden wat losse snacks, maar een echte lunch kon je het niet noemen. We vestigen onze hoop voor vandaag maar op het avondeten.

Doorgereden hebben we nog getracht om een steencirkel te bezoeken. Alhoewel het in het boekje aangegeven stond als English Heritage, was het blijkbaar privaateigendom en moest er wederom betaald worden. En nou is het niet dat we moeilijk doen over de hele pond per persoon die we moesten betalen, maar om daar nou weer een pinautomaat voor te gaan vinden, vonden we te veel moeite.

Inmiddels waren we allebei redelijk moe en gaar van het vele in de auto zitten. We zaten al op de goede weg en zijn gewoon doorgereden naar onze een-na-laatste slaapplek. Clevedon is helaas weer een badplaats in het rijtje vervallen badplaatsen en erg druk en gezellig zag het er niet uit. Aangekomen bij het hotel werd dit gevoel niet beter. Het is het best te omschrijven als Fawlty Towers shabby, inclusief een Manuel die ons, toch gecomplimenteerde, Engels niet verstond. We vermoeden dat hij zelf van de overkant van het Kanaal van Bristol komt, wij verstaan hem namelijk ook amper. Lezersvraag voor vandaag, welke stad ligt er tegenover Clevedon aan de andere kant van het Bristol Channel?

Met onze bagage naar de kamer en meteen is duidelijk dat we blij zijn hier maar een nacht te zitten. Het bed is van slechte kwaliteit, het is zeer gehorig en de kamer doet behoorlijk gedateerd aan. We zijn alleen blij dat het niet onze laatste nacht is, dat zou wel een heel sneu einde aan de vakantie zijn.

Wel waren we het er beiden over eens dat we Clevedon niet de meest geschikte plaats vonden om te gaan eten. Onderweg waren we genoeg pubs gepasseerd die er gezellig uitzagen, dus terug de weg op. Bij de Sawyers Arms in Nailsea zag het er gezellig uit en zijn we naar binnen gegaan.

Halverwege ons eerste drankje kwamen we erachter dat ze hier geen eten serveren op zondagavond, maar na een smekende blik van Ewout was de barvrouw snel om. Ze paaide haar echtgenoot de kok en we mochten toch uit een ietwat beperkt menu kiezen. De typische Britse vriendelijkheid die we vaker hebben meegemaakt. En om te zeggen dat de kok zich het er makkelijk vanaf maakte, niet echt. We vermoeden zelfs dat de paar pintjes die hij al op had resulteerde in een grotere portie dan normaal. Nou hadden we vandaag niet denderend gegeten, maar dit was ons alsnog te veel. Het was wel heel erg lekker!

Nu nog heerlijk een laatste drankje in de pub, en zo laat mogelijk terug naar het hotel zodat we er echt alleen hoeven te slapen en ontbijten. Morgen gaat de reis naar Avebury en Oxford, en onze laatste slaapplaats alweer. Maar niet voordat we nog drie heerlijke dagen hebben.

Tot die tijd, Cheers!