Al weer ons laatste ontbijt bij Walter en Christine. We waren allemaal nog niet helemaal wakker door het late opblijven, maar dat maakte het niet minder smakelijk. Ewout had zelfs geluk en mocht een heel schaaltje zoete aardbeien wegwerken. Gedag gezegd, spullen in de auto en de weg weer op.

Vandaag hadden we gelukkig geen lange reisdag voor de boeg, mede dankzij het feit dat we pas tussen zes en acht bij de nieuwe B&B verwacht werden. Dit gaf ons ruim de tijd om de afstand af te leggen langs tussendoorroutes en hier en daar nog even te stoppen. We begonnen met een herhaling van een stuk wat we gisteren ook gereden hebben, maar dat is een logisch gevolg van op een schiereiland te zitten. Vanaf Helston zijn we tussendoor gestoken naar Redruth en binnendoor naar Newquay.

Eenmaal in Newquay besloten we het anders aan te pakken en is ondergetekende gaan navigeren. Tot lichte frustratie van Ewout in het begin, maar later veranderde dat in lichte verbazing gezien het toch wel een zeer mooie route was. Dat we het hele vliegveld van Newquay zijn rondgereden mocht de pret niet drukken.

Toch nog eerder dan verwacht kwamen we in Tintagel aan. Het was even zoeken naar een geschikt en niet al te duur parkeerterrein, maar met zo veel keus rondom het dorp was dat geen probleem. On route lunch gehaald en we konden beginnen aan de wandeling naar Tintagel Castle. Alleen de route naar de ingang van het terrein viel al behoorlijik tegen. Net zo steil als naar Durdle Door, en na de afgelopen dagen beginnen delen van onze lichamen heftig te protesteren tegen deze beklimmingen.
Eenmaal voorbij de entree sloegen we de hoek om en stonden voor de volgende verrassing, de daadwerkelijke klim naar Tintagel Castle. Zeer steile, enge trappen die behoorlijk de hoogte ingingen. Helaas ging het bij het overbruggen van het eerste kloofje al mis. De afgelopen dagen, en dan vooral de afgelopen wandelingen en beklimmingen zijn niet in de koude kleren gaan zitten en jammer genoeg moest ik de verdere bezichtiging van het kasteel opgeven. Zowel spieren als gewrichten protesteerden te heftig en het was niet verstandig om verder te gaan. Boven komen was wellicht nog niet het probleem geweest, maar je moet nou eenmaal ook weer naar beneden. De moeilijke keus werd gemaakt, Ewout zou verder klimmen en Tintagel bekijken en fotograferen, ik bleef achter om verder te genieten van het uitzicht over de baai.

Tintagel zelf is niet zoveel mee van over, er staan nog wat muren en er zijn nog wat contouren van de vertrekken zichtbaar. Het uitzicht van de rots is daarentegen schitterend naar alle kanten. Er zijn dus ook voldoende foto’s gemaakt om iedereen hiervan te laten meegenieten. En onderwijl Ewout boven van het uitzicht aan het genieten was, heb ik even vrolijk gekletst met wat Britten die de klim ook niet zagen zitten. Een van de meer opvallende dingen in Engeland, men spreekt je gemakkelijk aan en je kan rustig een uur zitten praten met een wildvreemde.

Met Ewout weer heelhuids beneden besloten we de lazy way out te nemen en de Land Rover-taxi terug naar het dorp te nemen. Na alle beklimmingen van Tintagel erbij waren nu onze beider lichamen wel klaar met alle steile hellingen.

Een dorpje verderop bevond zich nog iets wat we wilden bezichtigen, namelijk St. Nectan’s Glen. Een mooi stukje bos met een, naar het schijnt, zeer mooie waterval. Na drie keer gekeerd te zijn en eindelijk een parkeerplek gevonden te hebben, lazen we het informatiebord en kwamen tot de conclusie dat dit ook niet zou gaan lukken. Er stond een waarschuwing voor zeer steile hellingen en zeer steile en ongelijke trappen en na het debacle bij Tintagel hebben we maar besloten het niet te proberen. Jammer is het zeker, maar onze gezondheid is, met het oog op de rest van de vakantie, belangrijker dan alles per sé te zien.

Nu hadden we wel een uitdaging, gezien we zeker nog drie uur te overbruggen hadden voordat we welkom waren bij onze volgende slaapplek. Gelukkig hadden we een nieuwe navigator die ons keurig langs de Hartland Heritage Coast leidde. Via kleine haventjes als Boscastle en Crackington Haven kwamen we uiteindelijk bij Widemouth Bay, maar niet zonder een paar zeer steile routes gevolgd te hebben (stijgingspercentages tot wel 30%), die tot de meest fantastische uitzichtten leidden. Wat vooral opviel is dat ze hier aan de noordkant van Cornwall minder gebrand zijn op hun hoge afscheidingen, zodat de uitzichten ook daadwerkelijk te zien zijn. Als er dan ook nog parkeerplekken zijn op echt speciale punten kan onze rit niet meer stuk. Met alle ruwe rotspartijen en het inmiddels minder geworden weer begonnen we weer een Schotland gevoel te krijgen.

Via Bude, Poughill, Stibb en Coombe kwamen we uiteindelijk in Hartland terecht en konden we op zoek naar onze B&B. De routebeschrijving was helaast vanuit het noorden geschreven, en wij kwamen uit het zuiden, dus hadden we nog een kleine puzzel. Na het dorp 3 keer gezien te hebben en eenmaal helemaal naar de vuurtoren gereden te zijn kwamen we uiteindelijk bij de B&B aan. Daar snel onze spullen gedumpt en terug naar het dorp voor wat eetbaars.

In de eerste de beste pub hebben we rustig genoten van een heerlijke huisgemaakte hamburger en de lokale ale (Ewout dan) en het plaatselijke dartsteam aanschouwd. Eenmaal terug bij de B&B nog even relaxen op de bank en op tijd naar bed om ons lijf wat rust te gunnen. Morgen reizen we al weer verder, maar het is gelukkig weer een niet al te lange route. Daardoor hebben we tijd om rond te kijken in Exmoor National Park. Nu lekker slapen en morgen (hopelijk) gezond weer op.

Cheers!