De dag begon wat laat gezien we een beetje konden uitslapen. Geen haast en op een rustig tempo ontbijten. Nou ja, het was erg druk bij het ontbijt dus het rustig viel tegen. Maar goed, wel weer goed gegeten. Op naar de kamer om in te pakken en dan konden we weer gaan. Er was besloten om vandaag naar Greenwich te gaan, voornamelijk omdat we tegen de middag terug moesten naar het hotel om een hoop spul achter te laten en alleen het hoognodige mee te nemen naar Wembley. Maar dat was voor latere zorg, eerst Greenwich.

Bij ‘ons’ metrostation gelijk maar wat te drinken en wat koffie, en dan de DLR weer in. Ewout had een creatieve route bedacht dus volgende halte eruit en met de kabelbaan. De Emirates Air Line is samen met de O2 arena aangelegd voor het millenium, en biedt mensen een aparte manier om op het kleine schiereiland te komen. Net geopend kostte deze rit je nog £15,-, tegenwoordig is het onderdeel van het openbaar vervoer. Het zorgt in ieder geval voor mooie uitzichten over de stad en een rustigere manier van vervoeren dan de metro.

De rit is kort maar het uitzicht is mooi, zeker ook met de overkomende vliegtuigen richting London City Airport. Kort daarna liepen we langs de O2 arena op naar het volgende metrostation. Eén halte met de Jubilee-line, waarvan we inmiddels dankzij de locals weten dat het de drukste lijn is, en een korte wandeling naar de metrolijn voor Greenwich. Gelijk krijgen we ook een kijkje op het zakendistrict van de Docklands. Mooie en grote architectonische hoogstandjes temidden van oude havenonderdelen. Een mooie en bovengrondse rit volgde naar onze eerste eindbestemming.

Bijna direct na uitstapen van de metro loop je af op de Cutty Sark, een grote driemaster die onder andere op de theeroute heeft gevaren. Vanaf daar liepen we langs the Royal Navy Academy, vanwaar je uitkomt op Greenwich Park. Een mooi groot park met bovenaan de heuvel de Royal Observatory, oftewel daar waar de meridiaan van de tijd loopt. We namen eerst een rustige route door het park om vervolgens in de meute de heuvel te bedwingen. Na meerdere dagen door de stad gelopen te hebben was de klim naar boven een redelijke aanslag op onze kuitspieren. Maar eenmaal boven wel een schitterend uitzicht op de City. Een gratis uitzicht over de stad, daarentegen kan je ook de Shard op, alleen betaal je dan £25,-. Om daadwerkelijk op de tijdslijn te gaan staan moet je uiteraard een entreeprijs betalen, maar voor wat je dan ziet is het eigenlijk niet waard.

Daarbij moesten we inmiddels ook op de tijd gaan letten, we moesten immers op tijd bij het stadion zijn. Gezien we niet alles mee het stadion mee in mogen nemen hadden we besloten om na Greenwich eerst terug te gaan naar het hotel. Om de hele dag met een doorzichtige tas te gaan lopen leek ons ook geen goed idee.

Terug bij het hotel de belangrijke dingen in de speciale (voor ons gemaakte) tas, dikke vesten mee en op naar Wembley. De drukte begon al in de metro. Elk teamshirt was te zien in de metro en bij elke halte werd het drukker met fans. Uiteindelijk bereikten we het station, heel erg warm en samengedrukt als sardines. Logischerwijs moesten alle fans ook nog naar het stadion, wat resulteerde in een enorme mensenmassa richting ingang. Helaas was de NFL-gear tent al gesloten, wat overbleef was terug de meute in en naar onze plek in Wembley. Een korte inspectie bij de security leerde ons dat de speciale tassen niet nodig waren geweest, maar het was wel sneller. Waar wij na een blik door mochten lopen, kon de meneer naast ons zijn gehele tas omkeren. Nog een korte wandeling naar onze plaatsen en we konden Wembley in ons opnemen. Wat is het groot en wat zit het al vol! Ewout besloot om voor kick-off wat te eten en drinken te halen, scheelt weer in de rij staan.

Vlak voor het begin van de wedstrijd wordt uiteraard het Amerikaanse volkslied gezongen door niemand minder dan Gene Simmons (!) gevolgd door het, massaal meegezongen, God Save the Queen. De spelers worden binnengehaald en de kick-off is een feit. Nu kunnen we jullie gaan vervelen met plays en mooie acties, maar waarschijnlijk begrijpt niemand het. Aan het eind is het een zeer gave wedstrijd geweest met mooie acties en het werd zelfs nog even heel spannend in de laatste minuten. De einduitslag is Pittsburg Steelers 27 – Minnesota Vikings 34. De Vikings hebben hun ‘thuiswedstrijd’ dus gewonnen. Het is ook af te lezen aan de gezichten van vele Steelers-fans. Inmiddels mogen we ook meemaken dat er voor het herentoilet een rij staat en dat de dames zo door kunnen lopen.

Een nadeel aan zulke grote stadions, iedereen moet er ook weer uit, en praktisch iedereen moet met de metro. Gelukkig zijn ze mensenmassa’s hier gewend en we worden per groep het station in gelaten. Eer dat je daadwerkelijk in het station ben is het een uur later, maar dat boeit niet. Koud zul je het niet krijgen met zoveel mensen op een kluitje. Eenmaal in de metro is het ook geen pretje. Erger dan heen staan we opeengepakt tot niemand zich meer kan bewegen. Ach, zo kom je wel in gesprek met een groepje Engelsen, waar zelfs een undercover mede-Saints-fan bij zit. Nu even voor de gelegenheid in een Vikings-shirt ‘just to piss his mate off’. De grappen over en weer maken de rit wel een stuk leuker en voor we het doorhebben mogen we de metro weer uit.

Eenmaal weer bij het hotel kletsen we nog even over de fantastische wedstrijd en de sfeer in het stadion, maar stiekem zijn we allebei zo moe dat we snel gaan slapen. Morgen komt morgen wel, eerst uitrusten. Cheers en see you tomorrow!