Onze laatste dag in Zuid-Afrika. Vandaag vangen we de reis terug naar huis aan, helaas, maar aan al het goede komt een eind. Onze eerste vlucht vertrok om 13.30 vanaf Port Elizabeth, maar er was besloten tot een kop koffie voor de vlucht. Daarvoor werden we door Lourence en Nikki om kwart voor tien opgehaald bij de logde.

Voor de laatste keer al onze bagage in de koffers en inladen in de bus. Sleutels van de kamers werden ingeleverd en ons was op weg naar Port Elizabeth. Gelukkig was onze laatste dag wel een mooie dag. Heerlijk zonnig en rond de 28 graden, om het af te leren. We werden zelfs nog even rondgereden in de stad om alle hoogtepunten te laten zien.

Er werd koffie gedronken met zicht op de beachfront van de stad. Heerlijk buiten in de schaduw nog even genieten van het warme weer. Koffie werd koffieshake en de café latte was geïnspireerd op de attractie aan de overkant, een gemiddelde vis uit het aquarium had er in kunnen zwemmen. Verder was het gelukkig wel prima koffie.

Op naar de luchthaven, inchecken en dergelijke. Het is een binnenlandse vlucht dus op zich hoef je er maar een uur van te voren te zijn, maar gezien we met een redelijke groep zijn, en we doorgecheckt moeten worden naar Amsterdam wilde Nikki ons om 12 uur op de luchthaven hebben. Koffers uitladen en afscheid nemen van Lourence. Het was een zeer goede chauffeur en met al zijn grapjes en streken heeft hij de vakantie nog iets extra’s meegegeven. Het e-mailadres werd nog even opgeschreven, zodat we eventuele foto’s kunnen sturen.

Eenmaal binnen bij de luchthaven bleek de vlucht een half uur vertraagd. Kan gebeuren, maar het vliegveld is niet zo groot, dus er is ook weinig te doen. Maar dat was van later zorg. Eerst inchecken en hopen dat we met alle souvenirs niet over de bagagelimiet heen zijn gegaan. Keurig binnen de grenzen gebleven en allemaal prima ingecheckt was het tijd om ook van Nikki afscheid te nemen. Er werd besproken om nog een reünie te doen met Nikki, als ze weer in Nederland is voor familiebezoek. Of het gebeurt is de vraag, maar het is een leuk initiatief. Allemaal uitgezwaaid liepen we door, maar vrij snel waren we aan het eind van het vliegveld. Dan maar een bankje en wachten op het boarden.

De eerste vlucht ging met British Airways en verliep prima. We kregen zelfs wat te eten op een vlucht van anderhalf uur. Wat vreemd in zo’n korte tijd maar het smaakte prima. De landing ging verbazend zachtjes en toen waren we ineens in Johannesburg. Een bekend vliegveld voor degenen die op de vorige reis ook mee waren. Voordeel van een doorcheck is dat je geen koffers hoeft te halen, dus we konden zo doorlopen. Er was geregeld dat we met busjes naar Sandton werden gebracht, om wat tijd te doden en ons laatste diner in Zuid-Afrika te nuttigen.

Met een half uurtje reden we door de wijk die we kenden, en langs het hotel waar we de vorige keer verbleven. Een stukje doorgereden werden we afgezet bij het Nelson Mandela Square. Zes jaar geleden hebben we hier op oudejaarsavond gegeten. We liepen het plein op en het was druk. Niet zomaar druk, maar zaterdagmiddag bij een winkelcentrum druk. In onze herinnering was het plein stil, uitgestorven bijna. Donker en klein, intiem eigenlijk. Nu was het groot en vol, mensen liepen de restaurants en winkels in en uit. Vorige keer heb ik niet eens meegekregen dat er winkels waren.

Er werd bij een drankje besloten dat we bij hetzelfde restaurant zouden gaan eten. We wisten dat het eten daar erg lekker was, en qua herinnering is het uiteraard ook leuk. Tot het diner werd de tijd gebruikt om een beetje te windowshoppen en de laatste randen op te maken. Rond half zeven was iedereen weer verzameld en gingen we aan tafel. Het was te zien aan de gezichten dat iedereen moe was en hier en daar een beetje chagrijnig. Logisch na zo’n lange dag van reizen, en dan mogen we nog elf uur in het vliegtuig. Voor het eten werden we allemaal beschilderd met traditionele gezichtsversieringen. Dat zal wel wat scheve gezichten opleveren op het vliegveld.

Onze herinnering klopte wel qua eten. Het smaakte allemaal heel erg goed, al moesten we op het laatst een beetje haasten vanwege de tijd. Gisteren waren er al een aantal dankwoorden gesproken, vanavond wilde Marc toch nog eenmaal dank betuigen namens ons allemaal aan Oma. Hij kreeg bijval van iedereen en het glas werd geheven. Nu was het helaas toch echt tijd om Afrika te gaan verlaten. Netjes om negen uur werden we weer terug gebracht naar O.R. Tambo Airport Johannesburg. Security en paspoortcontrole gingen lekker snel, en daarna kon het Grote Wachten weer beginnen. Een aantal besloten tot een slaapje, hier en daar werd wat gelezen. Het wachten leek eindeloos maar om elf uur mochten we het vliegtuig in. Tijdens het opstijgen een laatste blik op het mooie Johannesburg bij nacht en daar was het einde van onze trip.

Keurig een kwartier te vroeg landden we op Schiphol en moesten we de winterse kou weer in. We zijn wat graden armer, maar enorme ervaringen rijker. Het is fijn om weer thuis te zijn maar wat een reis. Het moet gezegd dat het een zeer zorgvuldig geplande reis is geweest. We hebben het gevoel een hoop facetten van Zuid-Afrika gezien te hebben. Natuur, cultuur, historie, wildlife en nog veel meer. Toeristische hoogtepunten met bijvoorbeeld de Tafelberg, maar ook serieuze dingen in bijvoorbeeld de township Umasizakhe. Al met al is het een reis geweest die een hoop indrukken en herinneringen heeft achtergelaten. Ik heb het gevoel het land te hebben leren kennen, al zullen er nog vele zijden zijn die we niet gezien hebben. Ik snap ten zeerste dat veel mensen iets hebben met dit land. De slogan ‘De wereld in een land’ past zeker bij Zuid-Afrika, al hebben we er effectief nog niet veel van gezien. Maar dat is mijn gevoel niet, ik heb het gevoel een heel land te hebben ervaren, wat geheel te danken is aan de zorgvuldige planning.

Nu mogen we weer over op de orde van de dag, maar de herinneringen zullen we altijd koesteren. We mogen ons nog even wentelen in alle indrukken als we onze spullen uitpakken, souvenirs een plekje geven en we de foto’s uit gaan zoeken. Door deze reis willen we zeker nog wel een keer terug, en we danken Oma dan ook zeer veel dat ze ons dit heeft willen laten meemaken.

Al is de reis maar voor even, de herinneringen zijn voor het leven.