Vanmorgen weer op tijd aan het ontbijt, we werden om negen uur opgepikt. Keurig op tijd zat iedereen in de bus. Her en der waren er sleutels vergeten in te leveren dus snel nog even terug. Eenmaal op weg waren we nog net de straat niet uit toen oma zich afvroeg waar haar camera was. De tas werd doorzocht maar de camera niet gevonden. Nikki vroeg naar het kamernummer en trok een sprintje terug naar de villa. Terwijl de rest even snel een fotostop nam kwam Nikki victorieus terug mét camera. Oma blij, wij blij. Nu toch echt op weg naar Oudtshoorn. We namen de Franschhoekpas door de bergen heen, waarvan gezegd wordt dat het hetzelfde spoor is als de olifanten vroeger namen. Wij dachten toch echt dat Hannibal in de Alpen gelopen had. Gelijk werden we beloond met zeer mooie uitzichten vanaf de pas. Door de haarspeldbochten had iedereen goed uitzicht, al zullen er een paar reiszieken zijn die hun ogen liever op de weg hielden. Bij elke nieuwe bocht werden we weer verrast door een schitterend uitzicht en het hield niet op. Vele foto’s en een hazenslaapje verder stopten we voor de koffie. Het zou een lange dag in de auto worden dus de stop was goed gepland. Bij de padstal Affie Plaas werd er koffie genuttigd, en in het aangrenzende winkeltje konden lokale streekproducten gekocht worden. Lekkere rozijnen en fudge, naast water en andere dranken. De koffie was ook lekker en ook hier weer een mooi uitzicht.

Weer onderweg kwamen we van de ene in de andere kloof met rotsen. Bijzondere kleuren en bijzondere begroeiing waren het schitterende beeld. Langzaamaan reden we de kleine Karoo binnen en de route 62 op. Wat voor Amerika de route 66 is, is in Zuid-Afrika de route 62. Het is zeker een gelijksoortig mooie route, al hebben we geen vergelijkingsmateriaal. Weidse uitzichten en mooie valleien wisselden elkaar af en sneller dan we dachten waren we bij onze lunchplek. De Country Pumpkin is blijkbaar een befaamde stop langs deze route. Het menu was typisch Afrikaans, met onder andere Kudu pie. Die overigens goed te eten was! Het was wel erg warm, maar dat is ook te verwachten in een halfwoestijn. De service liet wat te wensen over, maar het eten en drinken kwam wel aan bij de juiste persoon, uiteindelijk. Na nog wat rondkijken in de souvenirwinkel aan de overkant was het weer tijd om in de bus te stappen. Gezien de bus een redelijke airco heeft is dat ook best een verademing.

Het wordt bijna saai maar weer al die prachtige uitzichten en weidse vlakten, afgewisseld door schitterende bergkammen. Vele foto’s later moesten nu toch wel batterij en geheugenkaart gewisseld worden. Toch best knap dat die dat zo lang hebben uitgehouden.

De bus hobbelde lekker verder terwijl de halve familie een uiltje knapte. Toch verbazend hoe moe je wordt van alleen maar in de bus zitten. Ergens onderweg viel ons op dat er hoog op de bergen rook leek te zijn. Na de vraag aan Nikki werd ons uitgelegd dat dit vrij normaal is. Het fynbos wat hier groeit heeft hitte nodig. Bepaalde planten ontkiemen pas na zeer veel hitte. De zaden die op de grond liggen hebben een licht ontvlambare buitenkant, en vatten vlam door de vergrootglas werking van stenen. Een deel van de begroeiing begint te branden en dan ontkiemt de boel. Een paar bochten verder werd de bus stil gezet en konden we hoog op de bergen de vlammen zien. Even uit de bus voor foto’s en benen strekken, weer zeer slim getimed.

Inmiddels kwam Oudtshoorn in zicht. Op het programma stond nog een bezoek aan een struisvogelfarm gepland. Eenmaal aangekomen was er eerst gelegenheid tot toiletbezoek en rondkijken in de winkel. Gelukkig voor ons werd de ‘safari’ gemaakt in onze eigen bus met airco, en niet met de standaard open platte kar, daar was het toch net te warm voor. Helaas voor ons zijn er niet al te veel struisvogels doordat een groot deel geruimd is vanwege vogelgriep. Toch kregen we er nog een aantal te zien, zelfs een albino, wat maar eens in de 10.000 eieren gebeurt. Verderop kregen we wat uitleg over de broedtijd en jeugd van de struisvogels. Grappig om vooral de eieren te zien. Terug bij het hoofdgebouw door naar de showvogels. Leuk om de dieren van wat dichterbij te zien, maar ze zijn wel imposant. Halverwege werd een rups gespot die toch wel groter dan gemiddeld was. Navraag bij Danie, onze gids, bleek het een giftige te zijn, en zelfs hij had nog niet eerder zo’n groot exemplaar gezien. De struisvogels konden gevoerd worden, en het hoogtepunt, er op zitten. De paar die wilden vonden het toch wel even eng, maar het dier hield zich goed. Na de standaard foto’s gingen we terug naar het restaurant. Er was even miscommunicatie, maar er werd hier nú diner gegeten. Uiteraard wel struisvogelsteak. Nog best lekker, alleen jammer dat het enigszins doorbakken was.

Om zes uur eten is toch wat vroeg voor deze familie, maar uiteindelijk waren de meeste borden leeg. Wachtend op het vervolg werd er door Tristen een frisbee tevoorschijn getoverd. Het mooie grasveld voor het restaurant was ideaal. Gauw stond een groot deel van ons op het veldje. Uiteraard levert het hilarische momenten op als sommigen niet kunnen gooien. Eenmaal tegen een raam, eenmaal in de nek van de serveerster. Voor de koffie werd kortstondig gestopt maar daarna nog even verder. Gegarandeerd dat het een keer fout gaat met zo veel mensen, Roderic gooide verkeerd en hij belandde hoog in een boom. Ewout dacht handig te zijn en gooide zijn schoen er achteraan. Je raadt het al, ook vast. Nu was dat snel opgelost want die zat niet hoog en behendig klom Roderic de boom in en redde de schoen. Maar het zou de familie Albrecht niet zijn als niet ook de frisbee eruit moest. Weer werd de schoen ingezet en het onvermijdelijke gebeurde, de schoen zat vast, naast de frisbee. Inmiddels waren de serveersters en onze gids er geamuseerd bij gaan zitten. Er werd van alles geprobeerd, van stokken tot stenen en op elkaars schouders klimmen. Totdat Ivo een briljant idee had en een lege fles ging vullen met water. Enkele gemiste schoten later gooide hij raak. Zowel de schoen als de frisbee uit de boom! Toch nog gelukt gelukkig. Door het oponthoud was het nu wel echt tijd om te vertrekken. Het was erg grappig dat de gids opmerkte dat wij toch wel de meest amusante tourgroep waren tot nu toe. Vele bedankjes later zaten we in de bus en op weg naar het guesthouse. Daar aangekomen werden we hartelijk begroet door het personeel, alleen de mededeling van Nikki was minder. Morgen kwart over zeven ontbijten en kwart over acht weg! Dus nu maar gauw naar bed en hopelijk morgen gezond weer op. Tot môre!