De een na laatste ochtend ontbijt. Alles wat ik zal zeggen is dat ik hoop dat de laatste keer beter is. Het was erg doods in het restaurantgedeelte, en er stond een cd op die bij de gemiddelde begrafenis niet zou misstaan. Ook het eten viel een beetje tegen, al was Ewout blij dat hij weer black pudding kon eten.
Het personeel was alleraardigst en we hebben heerlijk geslapen. Ook het avondeten was heerlijk maar het ontbijt was een tegenvaller. Ach je kunt niet alles hebben.

We hadden vandaag geen grote rit voor de boeg, wat gezien de rit naar de boot geen slechte timing was. Vanuit Cairndow besloten we om nog langs een Tesco te gaan, en die zou zich in Helensburgh bevinden. Bij Loch Long liepen we een paar minuten vertraging op. We werden tot stilstand gemaand door wat wachtende mensen, en kregen de uitleg dat het leger erlangs moest met wat ‘heavy load’. Het bleek dat het weggetje verderop net breed genoeg was voor de trucks van het leger, dus iedereen moest even wachten op een stuk wat een beetje breder was. Het was best grappig om te zien dat zelfs de militaire jongens vriendelijk hun hand opsteken als je ze voorbij laat.

Niet veel later kwamen we er ook achter waar de trucks vandaan kwamen, gezien we langs de navy base Clyde reden. Juist toen we dachten dat we de basis nu wel voorbij waren reden we het rustige havenplaatsje Helensburgh binnen. Aan de overkant van Gare Loch, wat uitmondt in de Firth of Clyde, lag een enorm cruiseschip voor anker. Het was zeker een mooi stadje, niet zo toeristisch als Oban, maar wel mooier gesitueerd.
Pas nadat we het dorp weer uit waren beseften we ons dat we Helensburgh waren binnengereden. Geen bord met ‘welkom in …’ te vinden. Keren en dezelfde weer weer terug dus. Dat hadden we deze vakantie gelukkig nog niet gedaan. Vrij snel hadden we de Tesco weer gevonden en lunch en spullen voor thuis ingekocht. Ze hebben hier in de winkels een aantal dingen die we thuis niet hebben dus we besloten het dan maar mee te nemen.

Boodschappen ingeladen en de weg weer op. De route was door Ewout vrij duidelijk opgeschreven, maar dan moet er niet ineens een weg zijn afgesloten. Het probleem met vreemde wegen is dat je op jouw afslag op een rotonde zit te letten. Als je dan ineens road closed ziet staan moet je een beslissing nemen. Dat bleek de verkeerde en weer werd er maar gekeerd. Terug op de rotonde konden we nu zien dat bij de afslag voor de onze een klein bordje was neergezet met de omleidingsroute. Transport Scotland, dat zien wij dus niet als we ook op de weg en de afslag moeten letten! Denk daar de volgende keer aan als je een bord neerzet!

Achteraf bleek de omleiding niet meer dan bij het volgende kruispunt de goede weg weer op. Soms snappen wij de wegwerkzaamheden hier niet. De route liep verder via Alexandria en dat was gezien de kaart een redelijke plaats, maar in werkelijkheid viel het tegen. Snel waren we dan ook weer op weg naar de volgende halte.

Ineens waren we in de buurt van onze bezienswaardigheid van die dag dus we besloten eerst maar ergens koffie te gaan drinken, gezien we veel te vroeg waren. Eerst wilden we dat in Drymen doen, maar daar bleek niets te zijn. Op naar Killearn dan maar. Gelukkig bleek dit een iets groter plaatsje te zijn en hadden ze er een koffieshopje. Het was een klein antiekwinkeltje/koffietentje. Eenmaal gezeten en aan de koffie/warme choco bleek het er ook erg druk te kunnen zijn. Ze verkochten er ook erg leuke prullaria, maar wel erg duur!

Kopjes leeg en drankjes afgerekend besloten we te kijken waar we ons straks moesten melden. Na de enige weg uitgereden te zijn reden we er zo langs. Verder een paar huizen in de omgeving te vinden, verder helemaal niets. Een rondje door de omgeving deed ons leren dat er verder ook niets was. Gezien het inmiddels een uur was en we ons pas om half drie hoefden te melden bij Glengoyne, kozen we een parkeerplaats met zicht op de distillery en deden eventjes lekker onze oogjes dicht. Beschenen door de warme zon zijn we eventjes blijven liggen. We moesten nog lunchen dus hebben dat ook gelijk maar gedaan. Helemaal rozig zijn we de laatste 200 meter doorgereden naar de distillery.

Zodra we het daadwerkelijke terrein opliepen roken we al aardig wat geuren. Gelijk werden we vriendelijk ontvangen, en er werd iemand voor ons gehaald. Toen we onze reis boekten hebben we er een master blender session bijgeboekt, en dat zou inhouden dat we in ieder geval onze eigen whisky zouden gaan maken. Verder wisten we ook eigenlijk niets.
Een vriendelijke vrouw in tartan kwam naar beneden en nam ons mee richting het eerste gebouw. De groep toeristen stonden wat raar te kijken dat wij met ons tweetjes op tour genomen werden, en eerlijk gezegd, wij ook.

We begonnen onze tour met het blender session gedeelte. Na wat uitleg kregen we de gelegenheid om de eerste 60% te mixen, van twee soorten ‘goedkope’ whisky. Hoe veel van beiden mochten we zelf bepalen aan de hand van kleine glaasje waar we aan konden ruiken voor de geur.
Het moeilijkste gedeelte was de overige 40%. Dat wordt opgemaakt door verschillende single malts, die we ook weer zelf konden kiezen. Voor ons stonden 6 verschillende soorten, allemaal anders qua ingrediënten, dus qua geur en smaak. Beiden vonden we het moeilijk om te bepalen wat we zouden doen. De mevrouw die ons de tour gaf, legde tussendoor ook nog van alles uit en gaf ons een glaasje Glengoyne van 10 jaar oud om te proeven. Jeetje, wat blijft dat spul toch sterk! Alles wat we deden werd door ons opgeschreven, en zodra we klaar waren kregen we een certificaat. Een sticker op het flesje en we hebben onze eigen whisky! De papieren met de hoeveelheden werden gekopieerd en worden in een bestand bewaard. Mocht je over een aantal jaar terugkomen en dezelfde whisky willen maken, kunnen ze je papier uit het bestand halen voor je.

Na de blending session gingen we door naar het proces van het whisky maken. Het hele proces werd ons uitgelegd, terwijl we langs alle machines en vaten liepen. De geuren die er af kwamen zijn niet te beschrijven, maar wel erg bijzonder om het proces zo van dichtbij te zien. Eenmaal weer uit het gebouw van het distilleryproces leerden we dat de whisky wordt gemaakt in de Highlands, maar ligt te rijpen in de Lowlands. De weg die tussen de distillery en de opslagplaats ligt is namelijk de scheidslijn tussen de twee.

Uiteraard werden we de winkel nog ingestuurd, waar we het verschil tussen de verschillende jaren kregen uitgelegd, en waar een fles whisky staat van maar liefst 40! jaar oud. Het is een van de ongeveer 250 flessen die er zijn en hij kost je slechts £3750,- Koopje zouden wij zeggen. Stel dat je die uit je handen laat vallen.. Na even rondgekeken te hebben mochten we nog plaats nemen in een aparte ruimte waar we een 17 jaar oude whisky te proeven kregen, en een leuk promotiefilmpje te zien kregen.
Niet veel later hebben we de mevrouw heel erg bedankt voor de leuke rondleiding, en warm van de alcohol gingen we op weg naar het laatste hotel.

Het was nog maar een klein stukje rijden, dus we waren er sneller dan we dachten. We moesten even de weg vragen bij het tankstation, maar met de goede uitleg reden we er direct heen. Een goed en luxe-uitziend hotel. We hebben inmiddels weer onze buikjes heerlijk rond gegeten, en genieten nog even van een drankje in de bar.

Morgen hebben we nog een redelijke rit voor de boeg. Het is ongeveer 230 kilometer van Glasgow naar Newcastle. Onderweg willen we nog even stoppen bij de muur van Hadrianus, en we moeten uiterlijk half 4 bij de boot zijn. Hopelijk slapen we vanavond nog erg lekker, want dat zal er op de boot wel niet in zitten. Nog een nachtje slapen in Schotland en dan 1 op de boot. Helaas zijn we dan weer terug in Nederland, maar dan kunnen we de rest van onze avonturen live vertellen. Morgen nog een verslagje en daarna is het over met de pret. Maar nu eerst, welterusten!